Eimreiðin - 01.01.1904, Blaðsíða 19

19
Til þeirra eiga hversdagshúfurnar með langa skúfnum, sem nú eru
bornar á ísh-ndi, rót sína að rekja (32. mynd); og verður þeirra
síðar getið.
Hárburðurinn. Pegar viðreisnin (Renaissancen) í klæða-
burði ruddi sér til rúms í suðlægari löndum, komst sá siður á,
að konurnar urðu að hylja hár sitt undir húfunum. Aðeins við
eitt tækifæri á lífsleiðinni var þeim leyft að bera slegið hár: þeg-
ar yngisstúlkur giftu sig; annars huldi »heiðvirða húfan« hárið.
Troels Lund bendir á, að siðavendnin í þessu efni hafi
verið meiri á Norðurlöndum en á
Pýzkalandi, því þar varð það siður á
síðari helming 16. aldar að bera hár-
fléttu í hnakkanum. í fornöld báru
ógiftar konur, eins og áður er sagt,
slegið hár. Sá siður varð að líkindum
úreltur um þær mundir, þegar öldur
viðreisnartímans loksins náðu til íslands.
Pegar vér virðum fyrir oss allar mynd-
ir vorar frá 16., 17. og 18. öld, sjáum
vér, að hárið hefir aldrei verið slegið
og jafnvel eigi sést. Pað hefur verið
alveg hulið undir faldi og húfu. Á 19.
öldinni fóru íslenzkar konur fyrst að
flétta hárið og láta það sjást. Nú
flétta þær hárið og koma því fyrir á
einkennilegan hátt. Einnig eru dæmi
til þess, að þær hafa tekið upp þann
fornaldarsið að bera slegið hár. "9- Kvenbúningur, málaður af
Reiðfötin. Á 18. öld Oglbyrj- Johan Friednch Miller 1722.
(I Forngripasafninu).
un 19. aldar baru íslenzkar konur reio-
hött utan yfir faldinum — meðan lögun faldsins gaf þeim kost á
því. — Reiðhöttur þessi var úr svörtum flóka. Hann var hár og
mjór með uppmjóum kolli og sléttum börðum að framan (24., 25.
og 27. mynd). Hött þennan báru konur á ferðum og útreiðum
til að hlífa faldinum. Einkum báru þær höttinn, þegar þær vóru
skrautklæddar og riðu t. d. til brúðkaups og erfisdrykkju. Kven-
hetta eða höttkápa úr svörtu klæði eða dúk var fest við höttinn
neðanverðan. Pegar henni var hnept, þá var aðeins andlitið bert.
Að framan var hún skreytt silfurspennum.
2'