Eimreiðin - 01.01.1904, Blaðsíða 27

2 7
Vér höfum nú reynt að lýsa íslenzkum kvenbúningi frá forn-
öld til vorra tíma. Vér viljum nú að endingu minnast á nútíðar-
kvenbúninginn íslenzka.
Um miðja 19. öld báru íslenzkar konur kvenbúning þann,
sem þegar er lýst. En þá hófust innlendir straumar, sem stefndu
að því, að gera búninginn fegri, að ryðja sér braut. Á þann
hátt kom fallegi kvenbúningurinn fram, sem nú er borinn á Islandi.
Sigurður Guðmundsson málari1 (1833—1874) hóf þá
hreyfing, sem kom nýja búningnum á fót. Eigi hvað mikið að
honum sem málara, en hann var gæddur ágætu listaviti og
gaf sig allan við þjóðhátta-
sögu. Hann reyndi því að
vekja fegurðarvit landa sinna.
Einkum þótti honum miklu
skifta, að listiðnaðurinn þrosk-
aðist í samræmi við gamlar
fyrirmyndir. Með brennandi
áhuga og mikilli elju hepn-
aðist honum að koma íslenzk-
um kvenbúningi á fót. Pótt
búningurinn sé eigi nýr, þá
er hann þó að mörgu leyti
yngdur upp og endurbættur,
og er nú viðhafnarbúningur
íslenzkra kvenna. Hann er
aðallega lagaður eftir eldri
búningnum, en er fallegri og
sjálfum sér samkvæmari.
Breiða faldinum var breytt í
einskonar frýgverska húfu o.
s. frv.
Eftir dauða Sigurðar gaf Guðrún Gísladóttir út rit2 hans
um kvenbúninginn. Fjölmörg snið (í myndum) fylgdu ritinu. Eftir
þeim var hægt að snfða einstaka hluti búningsins og sauma hann.
Skautbúningurinn. Á höfðinu er borinn faldur (31.
mynd). Hann er há, hjálmmynduð húfa úr hvítu lérefti. Innan í
1 Valtýr Guðmundsson: Islands Kultur igoo. Kbhavn 1902.
2 Um íslenzkan faldbiíning með myndum eftir Sigurð málara Guðmundsson.
(Khöfn 1878).