Eimreiðin - 01.01.1904, Blaðsíða 15

i5
aldur. Búningnum fylgdi handlín og svunta; í neðri brún hennar
vóru mörg mörk eða rósir.
Að ofanverðu var samfellan mjög feld; henni var fest við
beltið. Pað var annaðhvort úr silfri eða öðrum málmi eða silkiflosi
eða dúk með silfur- eða silfruðum þynnum. Stundum var það og
sett drifnum hnöppum; bútiingurinn var og ávalt ríkulega skreytt-
ur skartgripum og brjóstnálum.
Pegar konur vóru í ferðalögum og ríðandi, þá báru þær yfir
sér hempu með þröngum ermum (26. og 28. mynd). Hún var og
14.—15. Búningur frá öndverðri 19. öld. (í Forngripasafninu).
þröng um hálsinn, en féll annars niður í fellingum. Pegar konur
brugðu sér aðeins stutta leið í viðhafnarbúningi sínum, þá báru
þær ermalausan möttul (10. a mynd), sem oft var fóðraður eða
bryddur með skinni.
Um miðja 19. öld báru konur á íslandi enn þá viðhafnarbún-
ing þann, sem þegar er lýst. En þá hófust inniendir straumar,
sem stefndu að því, að gera búninginn fegri, og ruddu sér braut.
Á þann hátt kom fagri kvenbúningurinn fram, sem nú er borinn
á íslandi. Áður en vér lýsum nýja búningnum, viljum vér virða
dálítið nákvæmar fyrir oss einstaka hluta eldri búningsins.