Eimreiðin - 01.01.1904, Blaðsíða 62

62
gremju sína yfir vanþakklæti þjóðarinnar og meðferð á sínum beztu
mönnum, sem oft hefur þótt við brenna: Þar í er þetta:
Og heill sé því hverjum, sem hugsar um þig
og hlúir þér, aðþrengda móðir,
og þeim manni gef ég minn hlýjasta hug,
þvi hann er minn andlegi bróðir.
Og andi minn fylgir þér, fer með þér eins,
þó fallirðu og gangir á hnjánum;
og loks, þegar höfuð þitt hnígur í mold,
er hugur minn yfir þér dánum.
Ég ræð ekki við það, að sjón mín er seidd
í sveit minna örendu vina,
og yfir því lögmáli ber mér á bijóst,
að blómhnappur hver verður sina.
Já, svona eru kjörin þín, Fjallkona fríð,
með faldinn við blástimda heiði,
að þeir, sem að unna þér, oftastnær fá
í endurgjald: nábjörg og leiði.
Af kvæðum G. F. má sjá, að hann er fremur heilsutæpur maður
{bls. 174) og að hann hefur þá trú, að hann verði ekki gamall (bls. 108):
Við gátum þess eitt sinn, er gengum við tveir
um gróna og sólroðna velli:
að fyr myndu höfuð vor hulin í leir,
en hár okkar gránaði af elli.
Þótt áfangastaðnum ég enn hafi ei náð,
í áttina kvöldskuggar sveigja.
Og litverpar nornir minn lífdagaþráð
með lopum og bláþráðum teygja.
Petta gremst honum mjög, — ekki af því hann hræðist dauða sinn,
— heldur af hinu, að honum er ljóst, að hann hefur ekki enn náð
fullum þroska og að margt af því, sem hann enn hefur afrekað, er
fánýtt og lítilsvirði. Á bls. 175 farast honum þannig orð:
Við atferli dauðans er önd mín ei hrædd,
þó yfir mér karluglan skálminni veifi.
En fjandi er það bölvað að falla á knén
og fá ekki að stíga á þroskamanns veginn.
Að baki er: æskunnar foræði og fen,
en fjall-lendi blómvaxið hinum megin.
Þessi játning er mikils virði, því hún sýnir framfaramöguleikann. Fyrsta
stigið til hans er viðurkenning þess, að manni sé áfátt, en hið næsta