Eimreiðin - 01.01.1908, Qupperneq 51

5i
5. fó að Loðinn leppur með sínum mikla rosta héldi þvi
fram, að alþingi mætti ekki setja sig á móti vilja konungs, þá er
það engin sönnun fyrir því, að alþingi hafi ekki haft löggjafarvald.
Pví fyrst og fremst er alls eigi víst að ummæli hans hafi verið í
samræmi við skoðun konungs, og þó svo hefði verið, þá er ekki
unt að byggja á því, hverju annar málsaðilinn kann að halda
fram, þegar tveir deila um völdin, — ekki sjálfsagt að sá hafi
ætíð rétt fyrir sér, sem frekastur er í kröfunum. Álit alþingis er
hér miklu sterkari sönnun en álit Loðins lepps, og það bæði áleit,
að það hefði enn löggjafarvald, og framfylgdi því líka í verkinu.
Og það varð bæði Loðinn og konungur að gera sér að góðu,
enda mun konungur aldrei hafa til annars ætlast.
6. Vér sjáum ekki, að rétt sé að saka herra S. G. um það,
þó hann hafi notað hina íslenzku útgáfu af riti Jóns Sigurðssonar,
þegar hann er að rita um málið á íslenzku, heldur að það hafi
verið sjálfsagt. fví þar sem Jón Sigurðsson hefir sjálfur annast
um íslenzku útgáfuna, þá er nægileg trygging fyrir því, að hugs-
un hans komi þar óbrjáluð fram. Það er því auðsætt, að J. S.
hefir með dönsku orðunum »der indfort ved speciel Lov« aldrei
meint annað en »lögtekið þar sérílagi«. Hann mátti bezt vita,
hvað hann meinti með þeim.
7. f*ar sem herra Orluf getur þess, að Island hafi áður en
einvaldsstjórn komst á verið kallað »innlimað land« í bréfi Frið-
riks III. 1649, þá ber þess að geta, að orðin »eins og í öðrum
löndum, sem innlimuð eru ríkjum þessum« (lige ved andre disse
Riger incorporerede Lande) má eins vel og öllu fremur skilja á
þann veg, að Island sé ekki talið með hinum innlimuðu löndum,
heldur aðeins farið fram á, að íslendingar sverji hollustueið og
fylgi í því efni dæmi hinna innlimuðu landa, þótt Island sé ekki
í þeirra tölu. En þótt ekki væri þessum skiluingi til að dreifa, þá
getur hér ekki verið átt við nokkra aðra innlimun en þá, sem
verið hafði frá öndverðu o: að landið laut sama konungi.
Hinum hörðu orðum í garð herra Guðmundar Hannessonar
ætlum vér honum sjálfum að svara, og látum því þess eins getið,
að herra Orluf hefir tæpast þau gögn í höndum, að hann sé bær
um að skera úr því, hvort ummæli herra G. H. eru sönn eða
ekki.
9. Rúmsins vegna verðum vér að láta ummælum herra Orlufs
um þjóðfundinn 1851 að mestu leyti ósvarað, þótt ekki skorti þar
4’