Eimreiðin - 01.01.1908, Qupperneq 60

6 o
Bréf frá Konr. Maurer.
(Til ritstjóra Eimr.)
Miinchen, Schelling-Strasse 39, 26. marz 1897.
Háttvirti embættisbróðir!
Ég bið yður að afsaka, að ég hefi svo lengi dregið að svara yðar
kærkomna bréfi frá 4. þ. m. Ég þjáist af ritstjarfa og er þvi bæði erfitt
um að skrifa og skrifa illa, eins og þér munuð sjá af þessum línum;
— að skrifa með ritvél, eins og þér, hefi ég ekki lært, og get heldur
ekki á mínum aldri lært framar. Af Eimreiðinni hefi ég fengið öll
heftin af tveimur fyrstu árgöngunum, og líka borgað þá báða skilvís-
lega. I’ar sem Poestion kvartar yfir, að honum sé reiknuð hún með
of háu verði, þá gæti það máske verið að kenna bóksala hans í Vín-
arborg. Bóksalar vorir panta vanalega mjög lítið af bókum og tíma-
ritum frá Norðurlöndum, og eru þvi flestir ófróðir um, hvernig eigi að
reikna verð þeirra. Éað er undantekning, hve þægilega ég er settur
í þessu efni, því ég hefi nú í rúm 50 ár fengið öll þau rit, sem ég
hefi þurft að panta frá Norðurlöndum — og sem hefir verið talsvert —
frá einum og sama bóksala hér í bænum, svo að hann hefir fyrir
löngu fengið nauðsynlega æfingu og kunnáttu í þeim sökum. Að tíma-
rit séu ekki send neinum öðrurn en áskrifendum, er almenn venja og
líka eins og það á að vera. Mér þykir líka vænt um að geta lagt
fram minn litla skerf til þess að styðja að þrifum íslenzks fyrirtækis,
sem stjórnað er með dugnaði og einurð. Fyrsta heftið af þriðja ár-
ganginum hefi ég ekki fengið; það kemur sjálfsagt með næstu send-
ingu af dönskum bókum.
Yðar vinsamlegu ummæli um tvenskonar starfsemi mína að því er
Norðurlönd snertir gefa mér tilefni til að fara nokkrum orðum um æfi-
skeið mitt og lífsstarf, sem þér þó verðið að skoða sem sagt 1 fullum
trúnaði. Dr Finnur hefir því miður ekki hitt hið rétta, er hann í
niðurlaginu á æfiágripi því, sem hann hefir ritað um mig, segir, að
lífsstundir mínar hafi lítt verið sorgum blandnar, og að andlitsdrættir
mínir beri vott um innri ró og frið. Það mætti með meira rétti segja
einmitt hið gagnstæða. Ég hafði þegar á unga aldri mikla unun af
vísindalegum störfum, og hafði h'ka snemma ráðið með mér að leggja
stund á germönsk fornaldarfræði; en til þess að komast í kennaraem-
bætti hafði ég aldrei rninstu löngun, heldur beindist alt nám mitt miklu
fremur í þá átt að búa mig undir »praktiska« lífstöðu, og áttu þá vís-
indaiðkanir mínar að vera aukaatriði, aðeins sem mentameðal og til
hressingar. Einmitt þess vegna kaus ég mér þegar á stúdentsárum
mínum að fást við þau vísindi, sem lágu svo langt úr þjóðleið sem
orðið gat, sem sé engilsaxneskt og fornnorrænt réttarfar, af því þessi
fræði annarsvegar voru nægilega fjarskyld praktisku lífsstarfi, til þess að
ráðlegt væri að stunda þau í hjáverkum sér til gamans, og af því þau
hinsvegar eru svo lítið stunduð hjá oss, að ég gat búist við, jafnvel
þó seint gengi og hjáverkatíminn yrði af skornum skamti, að geta af-