Eimreiðin - 01.09.1912, Qupperneq 61

217
um. Hörundið var svo stríðþanið um enni hans og kinnar, að hann
var einna líkastur gamalli skininni hauskúpu, og að hann var
lifandi, sást á engu öðru en ofurlítilli glætu á botninum í augna-
tóftunum. Og vöðvarnir vóru svo þornaðir að þeir gáfu líkam-
anum enga mannsmynd, svo að handleggurinn uppréttur og ber
var ekki annað en mjóar beinpípur með hrukkóttu og skorpnu
skinni utanum, rétt eins og trjáberki. Hann var í gamalli, nær-
skorinni úlpu. Sauðmórauður var hann af sólbruna og svartur af
óhreinindum. Hárið og skeggið vóru það eina, sem ljóst var.
Höfðu sól og regn í sameiningu barist við það, unz það hafði
fengið sama grágræna litblæinn og neðri flötur pílviðarblaðanna.
Fuglarnir, sem vóru að flögra fram og aftur til að leita sér
að bústað, héldu að Hattó einbúi væri bara annað pílviðartré,
sem öxi eða sög hefðu hindrað í viðleitni sinni að hefja sig mót
himni rétt á sama hátt og hitt pílviðartréð. Peir flugu hringinn í
kringum hann hvað eftir annað, fóru burt og komu aftur, settu
á sig leiðina til hans, íhuguðu legu hans með tilliti til ránfugla
og storma, þótti hann að vísu fremur óhagkvæmur, en réðu þó
af að nota hann, vegna þess að hann var nálægt vatninu og
stararþúfunum, forðabúrinu og efniviðnum. Annar fuglinn skauzt
eins og elding niður í uppréttu hendina á honum og lagði þar
rótartág sína.
Pað varð hlé á storminum, svo að tágin fauk ekki strax
úr lófanum; en á bænum einsetumannsins varð ekkert hlé: »Drott-
inn komi sem skjótast og tortími þessum óguðlega heimi, svo
að mannanna börn nái eigi lengur að hlaða synd á synd ofan!
Hann frelsi hina óbornu frá lífinu! Til handa þeim lifandi er engrar
náðar að vænta!«
Svo skall stormurinn á aftur og rótartágin fauk burt úr lófa
hans. En fuglarnir komu aftur og reyndu nú að skorða máttar-
stoðir nýja heimilisins síns milli fingranna á einbúanum. Alt í einu
lagðist þá luralegur og óhreinn þumalfingur yfir stráin og hélt
þeim föstum, og fjórir fingur beygðust inn yfir lófann, svo að
hann varð hlýr krókur til að byggja í. En einbúinn hélt engu að
síður áfram bænum sínum.
»Drottinn, hvar éru hin leiftrandi eldský, er brendu Sódóma
til ösku? Hvenær ætlar þú að opna þær uppsprettur himinsins, er
hófu örkina upp á fjallið Ararat? Eru ekki brúnnar þolinmæði