Eimreiðin - 01.05.1913, Blaðsíða 54

128
Á sumri og vetri sjóinn í
hann sótti »gull í skel«,
og beitti sauð á beitilyng,
er ber sig jafnan vel.
Pví orku og gæfu eigi brast,
en afl úr flestum dró,
að elda í landi annað járn,
en annað fram’ á sjó.
Og flestum hefir förlast sýn
og fundist leiðin höll:
að sækja í hafið sel og fisk,
og sauðamerg á fjöll.
Pað líf er ekki leikur neinn,
við lands og sævar mögn
að etja kappi alla tíð
og eiga fang við rögn.
* *
*
I ykkar búskap unduð þið
á örðugleika jörð —
á einu koti undir mel,
við öldukvikan fjörð;
en höfðuð reyndar höfuðbú
á himni, jörð og sæ,
því trú og von og iðni og ást
var inni’ í þessum bæ.
Pó júníhrina gengi í garð
með gráum viku-byl,
þín vonarsól í heiði hló
og hugann fylti yl.
Og þvílíkt var sem greru grös
í gili, mel og skor, —
sem ótal lífgrös yrðu til
um öll þín mörgu spor.
I þinni bygð, sem þykir köld,
var þeygi smátt um eld,
er rauðu skrúði reifði hlíð
hið rjóða júlíkveld.
Að næturvöldum sólin sat
og sældi bygðadrög
með þöglum ástum, þeim til góðs,
er þráðu vaxtar-lög.
Á vorin bárust lóuljóð
um löndin fagurgræn,
er Ægir gerði aftansöng
og Unnur morgunbæn
Frá sjónum heyrði kríu-krit
í kotið til þín heim
og æðarfugla ástaklið
frá opnum bárugeim.
* *
*
I háttum þínum fórstu fram
í feðra spora-slóð:
með ær í kvíum, eirin hjú
og eld í steina-hlóð;
um valda stigu vaðberg há,
er veðrin blésu svöl,
og annmörkunum fleygði fram
um flæðiskerja möl.
Að ljúfu starfi lékstu þér,
þó lægi á glugga hríð,
með iðjuhönd við ull og þráð
um innisetu tíð.
Og lesturhljóm frá ljósi bar,
sem létti fólksins hug,
með atburðum, sem urðu til,
um allra landa bug.
Hver maður hófst til vinnuvegs
í veldi bæjar þíns —
og starfið rak með léttri lund
við lampa Aladdíns.
Og ellin varð með æskublæ
við æfintýra glóð;
en háttatíminn helgistund,
við Hallgríms »dýru lj óð«.