Eimreiðin - 01.05.1913, Blaðsíða 64

13»
það dygði ekki fyrir mann, sem væri frægur söngsnillingur, að
heita hreint og beint Hljómur; hann yrði að taka sér fallegra
nafn, helzt útlent, því það væri nú siður.
»Mikli maðurinn« átti í stríði við sjálfan sig; því að breyta
nafni, var honum ekki vel við; það var skylt því, að afneita föður
og móður, og gat litið illa út.
En fyrst það nú einu sinni var siður, þá varð það þó úr.
Hann leitaði í Biflíunni, til þess að finna rétta nafnið, því þar
stóð það.
Og þegar hann fletti upp á Júbal, »son Lameks, sem fann
upp á allskonar hljóðfæraslætti«, þá tók hann það. Pað var gott
nafn og á hebresku þýddi það: básúnu. Af því að söngstjórinn
hans var Englendingur, vildi hann að Hljómur skyldi kalla sig
Mr., og það varð úr; Mr. Júbal, sem sé.
Petta var svo sem alt saman ósköp saklaust, af því að það
nú einu sinni var siður, en kynlegt var það að minsta kosti, að
með nýja nafninu varð Hljómur allur annar maður. Hið liðna var
eins og skafið burt; og Mr. Júbal bar sig eins og hann væri
fæddur Englendingur, talaði bjagað, keypti sér hnébuxur og háa
flibba; já, stykkjóttu fötin uxu eins og af sjálfu sér utan á hann,
eins og börkur á tré; hann varð hnarreistur og heilsaði með
öðru auganu; snéri sér aldrei við á götu, þó einhver kunningi
hans kallaði á eftir honum og stóð æfinlega í miðjum sporvagn-
inum.
Hann kannaðist varla við sjálfan sig!
Hann var nú heima og fastráðinn við hljómleikahúsið. Hann
lék konunga og spámenn, frelsishetjur og djöfla; og hann var
svo góður leikari, að þegar hann var að æfa sig á einhverju
hlutverki, fanst honum að hann væri orðinn einmitt sú persóna,
sem hann var að leika.
Einn dag gekk hann úti á götu og var djöfull í einhverju
leikriti, en um leið var hann þó Mr. Júbal.
Pá heyrði hann einhvern kalla að baki sér: Hljómur! Hann
sneri sér auðvitað ekki við, því það gjörir enginn Englendingur,
og þar að auki hét hann heldur ekki Hljómur lengur.
En það var kallað Hljómur einu sinni enn. Og rétt á eftir
stóð vinur hans, ferðasalinn, frammi fyrir honum og spurði vin-
gjarnlega og ofurlítið feiminn:
— Er það ekki Hljómur?