Eimreiðin - 01.05.1913, Blaðsíða 16

90
Þegar smalinn átti að fá að fara i skóginn.
Eftir JEPPE AAKJÆR.
fað voru dáindis falleg læti í For sumarmorguninn þann, sem
þessi saga gerðist. Óðalsbóndinn þar, hann Stefán, sem var um
fimtugt, kom snöggklæddur eins og eldibrandur út úr skemmu-
dyrunum, hnaut um pjáturfötu, sem einhver hafði sett frá sér á
miðju hlaðinu, varð að svala reiði sinni á einhverju og greip fötu-
greyið og þeytti henni bölvandi og ragnandi upp í bæjarþilið,
svo einn eldhúsglugginn mölbrotnaði. I hérumbil sama vetfangi
vatt húsfreyjan sér út í dyragáttina, heldur en ekki gustmikil:
»Guð verndi og varðveiti mig í Jesú nafni! Er maðurinn
orðinn bandvitlaus.«
Marju Sigríði lá við að fara að gráta.
»Finst þér ekki þú hafa heiður af því, Stefán, hvernig þú
ferð með þína eigin muni ? Tvær beztu rúðurnar brotnar í þúsund
mola; guð komi til!« Marja Sigríður fór nú, þó örðugt væri, að
tína rúðubrotin upp í svuntu sína, og lét á meðan dæluna stanz-
laust ganga.
Stefán hélt sig í hæfilegum fjarska, en fór þó ekki burt. I
raun og veru skammaðist hann sín fyrir athæfi sitt og var ösku-
vondur út af kostnaðinum, sem yrði við að fá sér nýjar rúður.
Déskotans klaufi hefði hann líka verið!
Auðvitað hefði hann ekki ætlað að hitta gluggann, heldur
brunnvinduna; og alt og sumt, sem hann hefði ætlað sér, var að
gera dálítinn skarkala til að gera bansettar ekki sinn kvennsnift-
irnar mátulega hræddar.
Marja Sigríður hélt áfram að senda honum tóninn, en Stefán
öskraði sér til málsbóta: >því setja þá þessi bansettu meinhorn
(hann átti við vinnukonurnar), því setja þær, segi ég amboðin
þannig, að maður eigi á hættu bæði að handleggsbrjóta og fót-
brjóta sig á þeim! Pær ættu ekki betra skilið, tuskurnar þær, en
að maður tæki vönd og kaghýddi þær, svo þær gætu ekki stað-
ið á löppunum!
Hérna eru þær að hringsnúast og rangsnúast hver utan um
aöra, hringsnúast og rangsnúast! Pær geta ekki flutt eina býfuna
fram fyrir hina; en fái þær að fara út af heimilinu, fái þær að