Eimreiðin - 01.05.1913, Blaðsíða 67

l4l
að núa sápu í andlitið á sér og gekk með hnífinn í hendinni
fram fyrir spegilinn. Hann leit í hann, og sá herbergið bak við
sig, en andlitið á sér sá hann ekki. fá skildi hann, hvernig kom-
ið var. Og hann dauðlangaði alt í einu til að finna aftur þetta »ég«,
sem hann hafði týnt. Bezta hluta af því hafði hann gefið kon-
unni sinni, sem hafði náð í vilja hans, og hann réði af að leita
hana uppi.
Pegar hann kom heim til sín og gekk um götur bæjarins
með hvítu hárkolluna á höfðinu, þekti enginn hann. En maður,
sem lék á hljóðfæri og hafði verið í Italíu, sagði hátt á götunni:
Hann er meistari.
Og óðara fanst Júbal hann vera dæmalaust hljómleikaskáld.
Hann keypti sér nótnapappír og fór að búa til lag, það er að
segja, hann setti fjöldann allan af stuttum og löngum nótum á
strengina, sumt fyrir fiðlu, sumt fyrir hljóðpípu og sumt fyrir
trumbu. Og hann sendi lagið inn á tónleikaskólann. En enginn
gat spilað það, því það var ekki neitt, bara tómar nótur.
En einu sinni mætti hann á götunni málara, sem hafði verið
í París. »Parna gengur fyrirmynd« (sem situr fyrir málara), sagði
málarinn. Júbal heyrði það, og trúði því strax, að hann væri
fyrirmynd; því hann trúði öllu, sem um hann var sagt, vegna
þess að hann vissi ekki, hver eða hvað hann var.
í»ó mundi hann eftir konunni sinni, sem hafði náð í það »ég«,
sem hann vantaði, og fór að leita hennar. En hún var gift baróni
og komin langar leiðir burt.
Pá var hann orðinn þreyttur á að leita; og eins og alla
þreytta menn, fór hann að langa til baka til uppruna síns, til
móður sinnar. Hann vissi, að hún var orðin ekkja og bjó í kofa
uppi í klettunum, og þangað fór hann. q
— Kannastu ekki við mig afturf spurði hann.
— Hvað heitirðu? spurði móðirin.
— Bað sem sonur þinn heitir, veiztu það ekkif
— Sonur minn hét Hljómur, en þú heitir Júbcil, og hann
þekki ég ekki.
— Hún afneitar mér!
— Eins og þú afneitaðir sjálfum þér og móður þinni.
— Hversvegna tókuð þið viljann frá mér, meðan ég var
barn ?
— ?ú gafst konu viljann þínn.
IO'