Eimreiðin - 01.05.1913, Blaðsíða 60

>34
syndin og ekki hans, er ég fyrirfór barninu mínu. Og ég votta
hér fyrir augliti þínu, að harma mína lét ég eftir á jörðu, en
hamingja sú, er hann tendraði í hjarta mínu, hún er þar enn.
Hvernig hefði ég átt að geta setið í saggasömu jarðhúsi árum
saman, unz líkami minn var uppétinn af sveppum, ef ég hefði
ekki átt dásamlega endurminning í sál minni. Aldrei var eymd
mín svo mikil, að hamingja mín bæri ekki langt af henni, og
margoft reis ég á fætur í fangaklefa mínum, spenti greipar og
roðnaði, af því ég hugsaði til hans. Nei, enginn á jarðríki hefur
verið mér til slíkrar blessunar og hann.«
Og guð almáttugur hlustaði á þær allar — allan þennan
kvennafjölda. Og allar vottuðu þær, að Don Júan hefði gert
þeim gott eitt — og ekkert, ekkert ilt. En að lokum upphóf
hann raust sina og sagði: »Bæn yðar ber vott um yðar góða
hjartaþel, en það er ómögulegt að bænheyra yður.«
Og englarnir, sem áttu að reka Don Júan niður í undirdjúp-
in, voru þegar komnir áleiðis með hann að hliðum himnaríkis, þá
er Donna Elvíra hóf sig hátt upp í himinhvelfinguna og hrópaði
á hjálp: »Heyrið, allar þið alsælu konur, sem hafið elskað á
jörðu, komið og biðjið ásamt oss fyrir sál einni, sem aðallega
syndgaði í því, að hann elskaði margar konur á jörðu.«
»f*á heyrðist þytur um alla hina himnesku hvelfingu af ungum
kvensálum, er hröðuðu sér til hjálpar, af því þær á jörðunni
höfðu vitað, hvað kærleikur var.
Og miljón á miljón ofan komu svífandi með ys og þys og
fylktu sér um hástól drottins; og niður úr blárri hvelfingunni sást
ótrúlegur grúi koma líðandi, eins og skæðadrífa í sólskini, og að
augnabliki liðnu ómaði bæði nær og fjær eins og unaðslegur
samsöngur: »Frelsaðu hann! frelsaðu hann!«
Pá drap guð almáttugur höfði og mælti: »Ekki vissi ég fyr,
að ástarkvalir eru ólíkar öllum öðrum kvölum í því, að enginn
æskir að losna við þær.«
En til þess að afturkalla ekki þá bölvan, er hann tvisvar
hafði talað, tók hann nú stein í hönd sér og sagði: »Pann dag,
er þessi steinn ber blómskrýddan rósrunn, mun ég fyrirgefa Don
Júan og veita honum viðtöku í himin minn.«
Og rétt sem snöggvast varð dauðaþögn meðal kvennanna,
en svo hófu þær upp grát og kveinstafi þúsundum saman, því
þær vissu, að nú var Don Júan eilíflega glataður.