Eimreiðin


Eimreiðin - 01.05.1913, Blaðsíða 65

Eimreiðin - 01.05.1913, Blaðsíða 65
139 Djöfullinn kom yfir Mr. Júbal. Hann brá grön og svaraði hryssingslega: Nei! Pá þekti vinur hans hann, og hélt leiðar sinnar. Hann var enginn heimskingi; hann þekti lífið og mennina og sjálfan sig að auki, og hann varð hvorki hryggur né hissa. En Mr. Júbal hélt hann hefði orðið það; og hann mintist orðanna: »Áður en haninn galar þrisvar, muntu afneita mér,« og hann gjörði sem Pétur; hann gekk inn í tómt porthlið og grét beisklega. Pað gjörði hann sjálfur í huga sínum, en djöfullinn í hjarta hans hló. Upp frá þeim degi hló hann oftast nær; að illu og góðu, að sorg og skömm, að öllu og öllum. Faðir hans og móðir höfðu úr blöðunum fengið að vita, hver Mr. Júbal var; en þau fóru aldrei í hljómleikahúsið, því þau héldu, að þar væru hestar, sem hlypu gegnum tunnusveiga, og annar djöflagangur, og innan um þau ósköp vildu þau ekki sjá son sinn. Mr. Júbal var nú mestur söngsnillingur allra yngri manna; og sannlega átti hann ekki mikið eftir í sér af því, sem »ég« gat kallast, en viljann átti hann óskertan. En allra daga kemur kvöld! Pað var stelputríta við dans- leikana, sem gat heillað menn, og Júbal varð heillaður meðal annarra. Hann varð svo hatramlega heillaður, að hann spurði, hvort hann mætti verða hennar . . . (Auðvitað átti hann við, hvort hún vildi verða hans, en þannig má maður nú ekki komast að orði). — Pú skalt fá að verða minn, svaraði hún, ef ég fæ. . . — Pú færð alt! greip Júbal fram í. Stúlkan tók hann á orðinu, og þau giftust. Fyrst kendi hann henni að syngja og spila; og þar á ofan fékk hún alt, sem hún vildi. En með því að hún kunni að heilla, þá vildi hún alt það, sem hann vildi ekki, og smátt og smátt náði hún vilja hans í vasa sinn. Og einn góðan veðurdag var Mrs. Júbal orðin að söngkonu; og það svo frægri söngkonu, að þegar fólkið kallaði Júbal inn á leiksviðið, þá átti það við frúna, en ekki við manninn hennar. Júbal vildi aftur ná í hásætið, en að taka það frá konunni sinni, það vildi hann ekki, og þessvegna gat hann það ekki. Og svo fór, að fólk gleymdi honum. IO
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78

x

Eimreiðin

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Eimreiðin
https://timarit.is/publication/229

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.