Eimreiðin - 01.05.1921, Blaðsíða 55

EIMREIÐIN]
GUÐMUNDUR BISKUP GÓDI
183
í hann þó að alt annað um þrotnaði. Á hinn bóginn gat
það logað sem besta lýsi í lampa þegar á lá. Það varð
að floti í kjötkatli og breytti torfi í kjöt. Þá fylgdi því
og dásemdarkraftur mikill á ýmsa lund. f*að var borið í
prjónahúfu langa leið; sýndist það eins og svell í húfunni,
og þegar því var úr henni helt var hún skrauf þur. Það
fór ekki úr íláti þótt það skoppaði ofan háa fjallshlíð og
annað þessu líkt. Sýna þessar sögur, hve trú fólksins á
vatni Guðmundar hefir verið alveg taumlaus. En þó að
vér tökum nú ekki nema hæfilegt mark á þessum sögum
þá sýna þær oss, hvílíkur sá maður var í augum alþýðu,
sem slík trú varð á í lifanda lifi.
En mótspyrnu mætti þetta, og það ekki aðeins af hálfu
vantrúaðra, heldur einnig af hálfu kirkjunnar manna, og
sýnir það, að hér var þetta komið svo langt, að slíkt
hafði ekki þekst áður. Höfundur miðsögunnar af Guð-
mundi finnur ástæðu til þess, að láta Guðmund halda
afarlanga varnarræðu frammi fyrir erkibiskupi og gera
grein fyrir framkomu sinni í ýmsum atriðum, og þar á
meðal er langur kafli um vatnsvígslur hans. Varnarræðan
er bersýnilega eftir höfund sögunnar og er sett í þeim til-
gangi að vinna bug á andmælum og efa um réttmæti
þessa framferðis Guðmundar. E*ó að alþýða manna legði
svona mikinn trúnað á það, og má ske einmitt að nokkuru
levti af því, hefir ýmsum verið nóg boðið, og það voru
ekki eingöngu smámenni, og ekki eingöngu gert i laumi,
heldur gat það komið fyrir, að jafnvel sjálf kirkjustjórnin
tæki í taumana. Það sýnir saga ein um jartein Guðmund-
ar Iöngu eftir dauða hans, og er hún fyrir þessar sakir
mjög merkileg. Maður nokkur ungur, Þorvaldur að nafni,
hafði farið úr liði um úlnliðinn, og tókst eigi að koma
höndinni í liðinn aftur þótt reynt væri, og sló verki mikl-
um í höndina. Um nóttina rennur þó á hann blundur og
birtist honum þá draummaður er mælti: »Láttu sækja
vatn Guðmundar biskups, og ber á höndina«. Þorvaldur
svarar; »Það bannar Árni biskup og er niður laginn brunn-
urinn«. Svo kemur síðar: »Nú sendir hún (þ. e. móðir
Þorvalds) þegar til Keldnabrunns, er þá var ónýttur að