Eimreiðin - 01.05.1921, Qupperneq 98

226
HANNES STUTTI
[EIMREIÐIN
Karl þessi, Hannes stutti, kom einu sinni sem oftar inn
i eldhúsið á Thorlaciusar-húsi — svo kölluðu »Norskhúsi«
sem enn er veglegasta húsið þar, — en það var vani
Hannesar að smáfika sig upp i hin æðri herbergi smátt
og smátt. í*egar kemur inn í eldhúsið, eru þar stúlkur við
eldhúsverk; biðja þær húsmóður sina að gefa honum
kaffi, svo hann fari þá að yrkja um sig. Jú, ekki stóð á
því. Setst þá Hannes niður, fer að velta vöngum og segir:
»Sko! á eg ekki að yrkja um blessaðar drósirnar hérna?
Hvernig þykir ykkur t. d. þessi, hún er dýrt kveðin og
falleg var stúlkan:
Hún Valgerður, hringagerður, hrósa verður,
borin Jóni, blið á fróni
blossa, fossa, hossa, hnossa
sér fær hilta, lyndisstilta, ýngispilta«.
Kvað hann þessa visu við raust og stikaði stórum um
gólfið. Nú snýr hann sér alt í einu að mér og segir: »Er
það satt, að sú mikla friðleikskona, móðir yðar, systir
landlæknis Jóns Hjaltalíns, sé hjá yður?« Eg játa því og
fer með karl inn í næsta herbergi. Par sat móðir mín og
spann á rokk. Hann heilsar henni með orðinu aherra-
manns-madama-frú« og segir strax: »Ekki er ofsagt. Pér
eruð fríðari en frá verði sagt«. »Svona Hannes stutti«,
segir hún, »kembið þér heldur kamb á meðan«. En hann
heldur áíram með vísnaþvætting sinn, uns eg kem aftur
inn og segi honum að koma upp á »sal«, þar séu nógar
stúlkur til að kveða um. Hann gegnir því strax, en við
fyrstu tröppu stigans tekur hann ofan og heldur á húf-
unni að baki sér. Stúlkurnar sátu allar við ullarvinnu og
kveður Hannes nú í grið vísur sinar til þeirra. Pá bar þar
að söðlasmið einn, sem hét Jens. Hann segir: »Hérna situr
þú, Hannes stutti, og ert að kveða um konur. Sérðu ekki
að þetta eru stúlkur. Nær væri þér að kveða um hornið mitt«.
(Pað var drykkjarhorn sem Jens álti). »Já«, svarar Hannes.
»Veistu ekki að í fornöld voru allar meyjar kallaðar kon-
ur? En um hornið þitt get eg líka kveðið og heyrðu nú:
Afbragd norna og yndisglens
innir smiður ljóðsnildar