Aldamót - 01.01.1901, Side 5

5
Hvort fylgdum vér þá ekki framfara-straum
í framsóknar-baráttu hríö ?
Oss sjálfsagt þó dreymt hefir sólbjartan
um sigurs og vorgróða tíö. [draum
Vér lyftum upp vængjum, ei vantaöi hug,
en vonirnar brugðust oss títt.
Er þungur var áróður, dró úr oss dug
og daprast tók þreklitlum ungunum flug.
En guð veit, aS strangt var þó strítt.
Á framfara-brautina lögSum vér leiS,
en lítiS er komiS og skamt;
þótt enn þá sé fariö um örlítiS skeiö,
í áttina höldum vér samt.
I þjóöanna kjölfar nú kappsiglum vér,
þótt komum vér dálítiö seint.
Og vonin um sigur hjá öllum þeim er,
sem öflugir berjast í framsóknar her.
Og guö veit, aö ráö þaS var reynt.
Vér ööluSumst frelsi, þótt ei sé þaö nóg
og eigi sem réttur vor er;
en forræöi sjálfra vor fengum vér þó,
og flestöllu ráöum nú vér.
AS fara sem bezt meö þaö frelsi vort þá,
sem fengiö er enn eöa næst,
þaS lærist oss komandi öldunum á.
En andlega frelsiö vort — syndunum frá ?
Já, guö veit, aö frelsi þaö fæst.
Hve margt er nú oröiö á öldinni breytt!
og oss sýnist birt hafa til,
því morgunblær nýr hefir muggunni eytt,
á mörgu nú sjáum vér skil,
Af fjöllunum hurfu burt hrikaleg ský
og hjátrúin rénaöi flest.
Af hafi dró bliku þá hratt upp á ný