Aldamót - 01.01.1901, Side 6

6
og hafvillum aftur þá lentum vér f.
En guö veit, hvar myrkrið er mest.
Og bókmentir döfnuðu,blaða spratt fjöld,
það betri varð útsýn í kring;
um margt hefir frætt oss hin umliðna öld
og aukið vorn sjóndeildarhring.
það fjölgaði skólum og fræðanna smíð,
margt fagurt á stofn var hér sett.
En kirkjum guðs fækkaði’ og kennandi lýö;
það kallar alt framför hin nýjasta tíð.
En guð veit, hvort reynist það rétt.
Af skáldunum höfðum vér mikið og margt
og margur fekk alþjóðar lof;
en lágsýnum höldum finst þvílíkt ei þarft
og það vera fremur of.
þótt vér eigum lítið af veraldar auð,
oss vængina skaparinn gaf.
Og aum er sú þjóð,sem er andlega snauð,
því andinn þarf líka sitt daglega brauð.
Og guð veit, að ei veitir af.
Og lækna vér fengum að lækna þau mein,
er líkami mannanna þjá;
og þarflega framför í þessari grein
með þakklæti minnmust vér á.
En mundum vér anda vors meinsemdir þá,
hin mæðandi, blæðandi sár?
Hvort höfum vér þvílíka alúð lagt á
við andlegu meinunum bætur að fá?
Einn guð veit, hve grandar það fár.
Á samgöngum stirðum varð stórmikil bót;
með ströndum fram skip voru gerð;
og brautir vér lögðum og brúuðum fljót,
er bönnuðu mannanna ferð,