Aldamót - 01.01.1901, Side 13

13
og henni svo lík, að íslendingar og Færeyingar geta
nærri því hindrunarlaust talaö saman eða kveöist á,
þó að hvorir tali á sína tungu eða syngi með sínu nefi.
Mér fanst furðu gegna, að ekki skyldi nokkurn tíma
hafa verið gjörð tilraun til að sameina þessa tvo ná-
skyldu og nauðalíku þjóðflokka. Mig langaði til að
leggja—ekki Island undir Færeyjar, heldur—Færeyj-
ar undir Island.
Sú þrá er ekki alveg útdauð hjá mér enn. Eg
vildi feginn mega fullnægja henni, en þess er enginn
kostur. Alt, sem eg nú get í þá átt, er að rifja upp
fyrir yður, kærir tilheyrendur, fáein atvik úr fornsögu
frænda vorra, Færeyinga. það gæti ef til vill orðið
einhverjum Islendingi hvöt til þess að kynna sér þá
sögu betur og þar með þá einnig náttúru eyjanna og
nútíðar-þjóðlíf. Að engu öðru leyti getum vér hér
lagt Færeyjar undir Island.
I fyrra um þetta leyti mintumst vér kristnitöku
forfeðra vorra á Islandi. þá voru níu hundruð ár lið-
in frá því kristin trú var í lög leidd á alþingi við Öxará
—árið iooo. En á árinu næsta þar á undan — 999 —
voru Færeyjar kristnaðar. Sá maður, sem mest og
bezt vann að kristniboðinu þar, var Sigmundur Brest-
isson, stór-merkilegur maður, frábær kappi og drengur
hinn bezti. Hann var fæddur í Færeyjum. Brestir
faðir hans var á sviksamlegan hátt veginn saklaus fyr-
ir tilstilli frænda síns þrándar þorbjarnarsonar í Götu.
þá var Sigmundur níu vetra. þrándur tók sveininn
fyrst heim til sín, en fékk hann skömmu síðar kaup-
manni einum norskum í hendur og gaf honum fé fyrir
að flytja hann með sér til Norvegs með þeim ummæl-
um, að honum skyldi aldrei afturkvæmt til Færeyja.