Aldamót - 01.01.1901, Page 16
i6
konungi skatt þann úr Færeyjum, er honum var til
skilinn, og gjörir honum grein fyrir, hvernig honum
hefir tekizt meö kristniboöiö þar í eyjunum. ,,þat var
illa“—segir konungur—, ,,at þrándr kom eigi á minn
fund, ok spillir þat mjök byggð yövarri þar út í eyjun-
um, at hann verðr eigi á brott flæmdr, því at þat er
mín ætlan, at þar siti einn hinn versti maðr á Norör-
löndum, er hann er. ‘ ‘
Höfundur Færeyinga-sögu, sem er einhver ó-
þektur og ónefndur Islendingur líklega á þrettándu
öld, kemur með þessa lýsing á þrándi snemma í sög-
unni: ,,þrándr var mikill maðr vexti, rauðr á hár
ok rauðskeggjaðr, freknóttur, grepplegr í ásjónu,
myrkr í skapi, slægr ok ráðugur til allra véla, údæll
ok illgjarn við alþýðu, blíðmæltr við hina meiri menn,
en hugði jafnan flátt. “
Guðbrandur Vigfússon ber þránd heppilega sam-
an við Loðvík ellefta Frakkakonung. það mætti víst
einnig líkja honum við Valgarð hinn gráa, samtíðar-
mann hans, en nokkuð eldri, úti á Islandi.
Svo sem við mátti búast hélt þrándur illa hina
nýju trú, kastaði henni hér um bil algjörlega, og eigi
síður illa hinn persónulega trúnaðareið, er hann hafði
svarið Sigmundi. Hvað eftir annað veitti hann Sig-
mundi fyrirsát í því skyni að fá hann veginn. Og
hvað eftir annað átti Sigmundur ráð á lífi hans, en lét
hann sleppa. En eitt sinn kemur þrándur með sex-
tigi vopnaðra manna til Skúfeyjar, nær þar uppgöngu,
heldur til bæjar Sigmundar og kemur þar öllum óvart.
þeir sækja heimamenn með vopnum og eldi. En Sig-
mundur kemst undan um leynigöng, er lágu út frá
bænum í jörð niðri. Og er þeir þrándur verða þess