Aldamót - 01.01.1901, Side 17

vísir, þá hætta þeir brennunni og bardaganum, þefa
upp spor hans og elta hann út á bergsnös eina út viö
sjó. þar varpar Sigmundur sér ofan fyrir og legg-
ur til sunds ásamt tveim mönnum, sem meö honum
voru á þessari glæfralegu flóttaför. Suður frá Skúfey
litlu austar er lítil ey, er Dímon hin meiri nefn-
ist. þar var annaö bú Sigmundar. þangað ætlaöi
hann sér víst aö synda, en sökum straums, sem
einatt er feykilega mikill í Færeyja-sundum, hefir það
verið óvinnanda. Hann heldur þá á sundinu með fé-
lögum sínum í áttina til Suðureyjar, sem er ein af stóru
eyjunum, sunnar og vestar. Báðir félagar hans gáf-
ust upp á sundinu,—fyrst annar, og synti Sigmundur
með hann milli herða sér þar til sá var dauður, síðan
hinn, náfrændi hans, sem ávalt hafði með honum ver-
ið í öllum mannraunum, og synti hann með hann alla
leið, en brimið sleit hann af honum út í dauðann áður
en lending yrði náð. En þá var líka Sigmundur svo
máttfarinn, að hann mátti hvergi hrærast. Hann
legst fyrir í þarabrúkinu. Bóndi einn bjó í Sandvík
þar skamt frá, er Sigmund hafði borið að landi,
nyrzt í Suðurey. Sá hét þorgrímur illi. Hann finnur
manninn í fjörunni, fær að vita, hverhannerog hvern-
ig hann er þangað kominn. þetta var landseti þránd-
ar. þorgrímur kom auga á digran og dýran gullhring
á hendi Sigmundar. Hafði Hákon fjarl gefið honum
hringinn. Ólafur konungur falaði hann af Sigmundi,
en fékk ekki. Sagði þá, að ekki hefði hann beiðst
hringsins af ágirnd, heldur til að firra vin sinn vand-
ræðum, því að hringurinn mundi verða hans bani. Sú
spá rættist nú. Hringurinn varð þorgrími of sterk
freisting. Hann heggur höfuðið af Sigmundi. — Vega-