Aldamót - 01.01.1901, Blaðsíða 19
»9
skonimu síöar kom Leifur fram hinni sártþráÖu hefnd
á náfrændum þrándar. Og urðu þá enn fleiri mann-
dráp, líka á mágum Leifs, bræörum þóru konu hans.
En Leifur réð nú einn öllum Færeyjum, því þrándur
andaöist um þetta leyti. Missir sveinsins og fréttin
um manndráp þessi hin síðustu fékk svo á hann, að
hann dó af harmi. Fyrir sakir þess sársauka birtir
stórum yfir honum á síðustu stundinni.
Nú er að eins eitt eftir í sögu þessari, sem eg
vildi leiða athygli yðar að. Daginn sama, sem þau
Leifur og þóra sóttu þránd heim í því skyni að ná
burt með sér Sigmundi syni sínum, er þá var níu ára
gamall, tók þóra sveininn á eintal og spurði hann,
hvað fóstri hans hefði kent honum. Hann kveðst
numið hafa réttarfar og saksóknir. Var hann þar vel
heima. En hvað þá f helgum fræðum?—spyr hún.
Pater noster (faðir vor) og kredduna (Credo eða trúar-
játninguna)—svarar hann. Hún yfirheyrði hann svo í
þessu hvorutveggja, og söng hann pater noster nokk-
urn veginn viðunanlega. En kreddan, sem hann
hafði lært af þrándi, hljóðarsvo:
Gang-at ek einn út, bæn fyrir Kristi,
fjórir mér fylgja, syng ek sálma sjö,
fimm guðs englar; sjái guð hluta minn!
ber ek bæn fyrir mér,
þrándur kemur að í þessu og spyr, hvað þau tali.
þóra segir, að sonur hennar hafi flutt henni fræði þau,
er þrándur hafi kent honum, og þyki henni engin
mynd á credó. þá svararr þrándur: ,,því er svá hátt-
at sem þú veizt, at Kristr átti tólf lærisveina eðr
fieiri, ok kunni sína kreddu hverr þeirra. Nú hefi ek