Aldamót - 01.01.1901, Síða 22

aS kristindómurinn miöaði aö því, aö safna mönnum
saman úr dreifingunni, draga þá hvern aö öörum, láta
hiö sundurleita í mannlegu lífi þoka fyrir því, er hefði
eða ætti að hafa allsherjar þýöing. Hann sá, aö sinni
eigin persónulegu eyjarskeggja-náttúru var hætta búin
úr þeirri átt. Og af því að hann var fastákveðinn í
því að varðveita þá náttúru óskerta, vildi með engu
móti, aö hún yrði ummynduð, þá var svo sem auðvit-
að, aö hann myndi sjálfkjörinn oddviti þess fólks alls
þar í eyjunum, sem varðveita vildi heiðindóminn gamla
og varna kristninni inngöngu í það þjóðlíf. Og eflaust
var það þetta, þekkingin á þessu eðli þrándar, sem
öllu öðru fremur kom Sigmundi Brestissyni til þess í
fyrstu að færast undan, þegar Ólafur konungurTryggva-
son skoraði á hann að fara í kristniboðserindi út til
Færeyja. A það, er þrándur lét nauðga sér tilkristni,
þá er hann sá sitt óvænna, þarf ekki aftur að minnast
Ekki heldur á það, að hann kastaði aftur hinum nýja
sið undir eins og tækifæri bauðst. það varð hvort-
tveggja eins og að sjálfsögðu. Hitt þar á móti er vert
aö setja vel á sig, að hann síðar lagar sig svo hæglega
eftir ástæðum, hættir algjörlega að berjast á móti
kristninni, þegar sú trú er búin að ná sér niðri hjá al-
menningi eyjanna. Hann sá, að það borgaði sig ekki
lengur, því hann var þá kominn í skilning um það, að
það gat vel tekist að halda hinni gömlu lífsskoðan
sinni og lyndiseinkunn óbreyttri fyrir það, þótt hann
eins og aðrir gengi undir kristnu nafni. Hann hafði
sína kreddu fyrirsig og bjóst við því, að eins myndi
allir aðrir gjöra.
Finst yður nú ekki, kærir tilheyrendur, eins og
mér, að þrándur í Götu, föðurlandið hans ogFæreyja-