Aldamót - 01.01.1901, Síða 34

34
mesta, er hugsast má. En því miður getur fögnuöur
vor út af því ekki verið óskertur, þegar betur er að
gætt; því þá verður það ljóst, að margir þeirra, sem
eru með í þessum kirkjulegu sameiningar-tilraunum,
taka langtum of lítið tillit til hins opinberaða orðs
guðs, láta sér nægja og vilja koma öðrum til að láta
sér nægja svo fátæklega og óákveðna trúarjátning, að
með engu móti getur samrímst kenning Jesú Krists og
postulanna. Hin stefnan fer aftur á móti í þá átt, að
styðja eyjarnáttúruna í kristninni sem mest, ekki að
eins varna því að sérkenni kirkjudeildanna eða af-
brigði trúarjátninganna dofni, ekki að eins aftra öllum
sameiningartilraunum, heldur líka láta flokkaskiftinguna
aukast og margfaldast. þeir, sem fyrir þeirri stefnu
ráða, vilja helzt, eða að því eru þeir augsýnilega að
vinna, hvort sem þeir vita aí því eða ekki, að stóru
eyjarnar molni sundur í marga parta, fjölda smáeyja,
og smáeyjarnar líka í marga parta. þar hefir sannar-
lega hver sína kreddu fyrir sig eins og þrándur í Götu.
Og lakast þó, að þeir vilja af alefli troða þessari sinni
kreddu upp á aðra, vilja ekki leyfa það, að aðrir hafi
sína kreddu fyrir sig. Ganga þannig enn lengra, eru
enn ófrjálslyndari en þrándur gamli. Eg kalla það
alt kreddur, sem menn kirkjunnar, einkum þá auðvit-
að guðfræðingarnir, hafa sjálfir samkvæmt persónu-
legri tilhneiging sinni upphugsað trúmálum eða kirkju-
málum viðkomanda, ellegar tekið að láni hjá ein-
hverjum öðrum, gjört að sínu sérstaka uppáhaldi, láta
það sitja í fyrirrúmi fyrir öllu öðru, eru alt af að ota
því fram eins og undir því sé komin framtíðarvelferð
kristninnar. I þessum sérkreddum er oftast einhver
sannleikur, stundum talsvert mikilsverður sannleikur,