Aldamót - 01.01.1901, Qupperneq 35

35
en þó aldrei nema brot af sannleikanurn eina rnikla,
hinum kristilega sáluhjálparsannleik, sem Jesús átti
viö, er hann í skilnaðarræöu sinni til lærisveina sinna
á skírdagskvöld gaf þeim þetta fyrirheit: ,,þegar
hann, sá sannleikans andi, kemur,mun hann leiöa yöur
í allan sannleikann“ (Jóh. 16, 13). Sérkreddumenn-
irnir kirkjulegu bera jafnaöarlega guðs orð fyrir sig,
eru sí-vitnandi í biblíuna sínu máli til sönnunar; en á
þeim ritningartilfærslum er ávalt sá slæmi hængur, aö
þar er ýmist komið meö gömul guðleg lagaákvæði,
sem út gefin voru aö eins til bráðabirgðar fyrir lýð
drottins þangað til frelsarinn kæmi, eins og það, sem
sjöunda dags aðventistar bera fyrir sig, þegar þeir eru
að ota fram sinni laugardags-kreddu,—ellegar, ef guðs
orðið tilfærða er partur af þeim helga boðskap, sem
gilda skyldi fyrir kristnina á öllum tímum, að það sér-
staka guðs orð er ekki nægilega borið saman við krist-
indómsopinberanina í heild sinni, eða þá aðra staði í
ritningunni, sem ómissandi eru því til skýringar.
þannig er varið sumum helztu sérkenningum Baptista,
Presbyteríana og Meþódista (um skírnina, hina guð-
legu fyrirhugan, afturhvarfið og helganina). Að því
er til trúarjátningarinnar kemur, þá er nú lúterska
kirkjan óefað lang-bezt farin allra hinna kristnu kirkju-
llokka. I aðal-trúarjátningunni lútersku, Agsborgar-
játningunni, ræður fullkomnari og víðtækari skilning-
ur á guðs orði heilagrar ritningar en í nokkru öðru
kirkjulegu játningarriti. þar er hvergi haldið fram
neinum sérkreddum, og fyrir það er oss sannarlega
skylt að þakka góðum guði. En enginn skyldi þó
ætla, að hin syndsamlega tilhneiging til sundrungar og
flokkadráttar hafi ekki komið fram í kirkju vorri. Sú