Aldamót - 01.01.1901, Page 36

3<5
tilhneiging er þar þvert á móti mjög rík. Lúterska
kirkjan er mjög sundur slitin, — ekki eins og andlegt
meginland, heldur eins og eyjar. Og þaö, sem sum-
um lútersku kirkjuflokkunum ber á milli, er fult eins
mikiö og verulegt eins og þaö, sem skilur lútersku
kirkjuna í heild sinni frá ýmsum öörum megindeildum
kristninnar. Sundin á milli sumra lútersku eyjanna
fullkomlega eins breið og djúp og nokkur önnur sund
í eyjahafi kristninnar.
Eg ætla nú aö minnast á nokkrar nútíðarkreddur,
sem uppi eru í ýmsum áttum lútersku kirkjunnar og
beinlínis snerta oss lúterska Islendinga, kreddur, sem
eru að beiðast landsvistar hjá oss, en verða kristin-
dómslífi fólks vors vafalaust til hnekkis, sundra því,
veikja það, svo framarlega sem ekki er veitt viðnám.
Fyrst skal nefnd hin ,,hærri kritík“, sem svo er
kölluð, nýmælin um tilorðning margra ritanna í biblí-
unni, sem séra Jón Helgason hefir verið að halda fram,
en séra Björn B. Jónsson að rita á móti og hrekja. Og
í sambandi við þau nýmæli og af þeim leiðandi sú
kenning, er neitar því, að ritningin í heild sinni sé
innblásin af heilögum anda eða að hún sé guðs orð.
Séra Jón Helgason hefir í blaði sínu ,,Verði ljós!“
borið sig upp út af því, sem eg í mesta bróðerni og í
sem fæstum orðum hreyfði við sérmáli hans í fyrir-
lestri þeim um ,,mótsagnir“, er eg flutti á kirkjuþingi
í fyrra. Rétt er þó sú tilgáta hans þar, að eg muni
ekki ætlazt til, að hann—eða neinn annar—fylgi mér
,,í gegnuin þykt og þunt“. Eg hefi ekkert út á það
að setja, að skoðanir manna innan sömu kirkjudeildar
sé talsvert skiftar um ýmislegt hinni sameiginlegu trú
og kirkju viðkomanda. Svo lengi sem þar er að eins