Aldamót - 01.01.1901, Blaðsíða 46
4 6
virtu trúarbræöra vorra, — eöa meö öðrum orðum
þrándur í Götu.
Eitt þýöingarmikiö mál fyrir oss í kirkjulegu til-
liti er sunnudagsskólamálið. Sunnudagsskólalausir
ólumst vér upp á Islandi. Og sunnudagsskólalaus er
kirkjan á Islandi enn. En nú er langt liðið síðan, að
vér urðum oss þess meðvitandi, að hér gætum vér
ekki í neinum söfnuði komist af án sunnudagsskóla.
Og enginn minsti vafi er á því, að sunnudagsskólar
vorir hafa þrátt fyrir margfaldan ófullkomleik, sem
þeir hafa háðir verið alt til þessa, gjört kirkjulífi voru
mjög mikið gagn. Sunnudagsskólinn er nú ekki sér-
staklega lútersk stofnan, eða að minsta kosti ekki í
þeirri mynd, sem hann nú hefir hér í Ameríku eða á
Bretlandi eða í neinu öðru landi. I þeirri mynd varð
hann fyrst til á Englandi seint á 18. öld og náði sér
brátt niðri víðsvegar meðal hinna enskumælandi
þjóða hjá öllum prótestantiskum kirkjudeildum, hvergi
þó eins sterklega og alment og hér í Norður-Atneríku.
Líka í lútersku kirkjunni náði hann inngöngu, þótt
það gengi nokkuð seint víðast hvar, með fram fyrir þá
sök, að hann var ekki þar upp runninn. Mörgum að
öðru leyti ágætum mönnum kirkju vorrar hættir mjög
mikið við að líta óhýru hornauga til allra nýmæla
kristindómslífinu til eflingar, sem upp koma í öðrum
kirkjudeildum. Sá ýmugustur minnir á spurning
Natanaels forðum: ,,Getur nokkuð gott komið frá
Nazaret?“ En sannleikurinn er, að það, sem bezt
er, getur stundum komið þaðan. Stórkostlega mikið
hefir sunnudagsskólamálinu fleygt fram í kirkjunni yfir
höfuð á tímanum, sem liðinn er síðan íslendingar fóru
að flytjast vestur um haf. í þ\í tilliti má benda á hið