Aldamót - 01.01.1901, Síða 53

53
all-luralega búinn, me5 ,,su5vesta“ á höföi, í skinn-
sokkum og selskinnsbrókum. Hann segir sjófarar-
sögu sína og gjörir skýra grein fyrir rannsóknum þeim
og landmælingum, er hann haföi gjört. Rússinn varö
alveg forviða og rnælti: ,,Hvaö er þaö, sem eg sé og
heyri af ungum manni á tvítugs aldri? Aö hann, sem
að eins hefir til umráða smábát lítið stærri en slúffu
fregátu þessarar, skuli hafa brotist áfram alla leið
hingað gegn um ís og ósjó og leitað upp þennan blett,
sem eg—ráðandi yfir heilum flota hinna vönduðustu
skipa, er hinn göfugi herra minn, keisari Rússlands,
gat lagt mér til—hefi af öllu kappi verið að leita að
dag og nótt í heil þrjú ár!“ Svo tók hann í hönd
Connecticut-mannsins og bætti þessu við: ,,Hvað á
eg að segja herra mínum? Hvað skyldi hann hugsa
um mig? En hvað um það:—það, sem hryggir mig,
er yðar gleði. Berið lárviðarkórónu yðar með hjart-
fólgnum bænum mínum um heill yðar og hamingju.
Göfugi ungi maður! Eg læt landið, sem þér hafið
fundið, heita í höfuðið á yður, nefni það yður til heið-
urs Palmer's land. ‘ ‘
það ber það nafn enn. Nafnið þetta sérstaka á
landinu mikla auða í Suður-Ishafinu fékk brátt al-
heims viðurkenning. Selveiðamaðurinn ameríkanski
verðskuldaði þann heiður. En heiður rússneska flota-
stjórans óx líka stórkostlega við það, hve drengilega
honum fórst við þetta tækifæri, hve ljúfmannlega hann
slepti tilkalli sínu til frægðar út af þessum torsótta
landfundi.
Kæru landar og trúarbræður! það er svo margur
þrándur í Götu á framfaraleið íslenzka þjóðlífsins og
íslenzku kirkjunnar fyrir þá sök, að það er svo sorg-