Aldamót - 01.01.1901, Síða 58

58
legu máli nefnum stælur. þess vegna erum vér á
móti þeim. En er nú þetta skynsamleg krafa? Er
þaö viturlegt aö heimta, aö menn séu sammála um
kristindóminn, þó þeir séu ósammála um alla hlut
aðra? Er ekki öldungis eölilegt, að kristnir menn,
sem í aðalatriðinu kunna að vera öldungis samdóma,
líti sínum augum hver á svo ótal-mörg smáatriði í sam-
bandi við kristindóminn og finni hjá sér hvöt til að
ræða um það opinberlega? Er það nokkurt hneyksli
þó þeir gjöri það? Er það ekki þvert á móti stór og
mikill ávinningur? Er ekki eins áríðandi þar eins og
annars staðar, að hver hjálpi öðrum, veki hugsanir
hans, sýni honum nýjar hliðar, er honum hafa áður
dulist, svo hann komist að sjálfstæðri niðurstöðu?
Vér megum ekki heimta, að rætt sé um kristin-
dóminn einungis frá einni hlið. Ef allir eru sammála,
er ekkert um að ræða. það er ágreiningurinn, er blæs
lífi og fjöri í allar umræður. Hann sýnir ávalt, að
menn eru eitthvað að hugsa. þar sem enginn ágrein-
ingur er, er lítið sem ekkert hugsað, því þar er ekkert
andlegt líf. En andlega lífið er í því fólgið, að hugs-
anirnar beiti bróðurlegum fangbrögðum hver við aðra,
þangað til sú hugsunin verður ofan á, sem sönnust er
og mestan lífsþróttinn hefir.
Ber það vott um andlegan þroska hjá einhverri
þjóð, ef komið er fram með nýjar hugsanir í einhverju
efni og gagnstæðar þeim, er áður hafa verið ríkjandi,
og enginn kemur fram til að andmæla þeim? Væri
það ekki einmitt vottur þess, að sannfæringin fyrir
hinni gömlu skoðun hefði verið nokkuð veikburða og
lítilsvirði? Jú, alveg að sjálfsögðu. Hversu góð sem
þin nýja skoðun kann að vera og sönn í sjálfu sér, ber