Aldamót - 01.01.1901, Qupperneq 68

68
og vandlega þá var búiö um hnútana og hvílíkt vald
þær hugsanir hafa fengið yfir hugurn manna.
Sá skilningur á biblíunni, er þá var haldiö fram,
var í stuttu máli þessi: Biblían er guðdómlega fullkom-
in bók og, að ölfu leyti óskeikul ísmáu ogstóru. Henni
má ekki skjátlast í neinu, því þá væri grundvelli trúar-
innar raskað. Henni getur heldur ekki skjátlast, því
hvert orð er þar eins og talað af guðs munni. þar
stendur alt nákvæmlega heima hvað við annað, því þó
margir væru pennarnir,. er þó höfundurinn einn. Drott-
inn sjálfur ábyrgist þar alt,—hann,sem sjálfur er sann-
leikurinn. Alt er þar jafn-satt, jafn-áreiðanlegt, jafn-
óskeikult. Hver einstök staðhæfing er innblásin,—
æði orðið og oröin, bæði efnið og búningurinn.
þetta er alt undur-auðvelt og blátt áfram. Barn-
ið heimtar helzt einhvern skýlausan bókstaf að halda
sér við og þarna er því fenginn hann. Ef barnið held-
ur áfram að vera barn, er það ánægt og sælt og engar
efasemdir rísa upp hjá því. Fjöldi manna er ennþá
eins og barn, sem heimtar bókstafinn skýlausan, og
heldur, að alt sé með honum fengið, en alt farið, ef
við honum er hróflað.
En mikill hópur manna getur ekki látið vera að
hugsa og grufla. þeim finst þessi bókstafur vera svo
örðugur viðfangs. þeir eiga svo bágt meðað samrýma
hann andanum. þeim er ekki unt að fá sig til að trúa
því, að bókstafurinn sé andanum jafn-göfugur, né held-
ur, að bókstafurinn sé jafn-áríðandi til sáluhjálpar.
þeir álíta bókstafinn að eins nauðsynlegan til þess að
komast að andanum. En með því að binda sig of
mjög, við bokstafinn, deyði maður andann.
Skilningur hverrar kynslóðar á hinu helga ritsafni