Aldamót - 01.01.1901, Side 70

;o
indóminn. Hinar sögulegu heirnildir trúarinnar megi
ekki vera neinum váfa undirorpnar. En þaö hljóti
þær a5 verða í hugum manna, svo framarlega sem hin
sögulega rannsókn, er reynst hefir svo vel á öllum öör-
um svæöum, fái ekki komist þar að.
En gamla stefnan íhaldssama óttast eölilega van-
trúartilhneiging mannsandans. Sá ótti er heldur ekki
alveg um skör fram. Fyrir þeirri freisting hafa jafn-
vel mikilsvirtir og hálærðir guðfræðingar stundum fall-
ið til ómetanlegs tjóns fyrir málefni trúarinnar meðal
mannanna alment. Vér þurfum ekki að horfa lengi
um öxl oss, til þess að muna eftir skynsemistrú átjándu
aldarinnar í kirkjunni sjálfri.
Svo er líka öldungis eðlilegt, að kristin alþýða sé
nokkuð lengi að átta sig. Hún elskar biblíunaog hefir
í henni fundið anda og líf. Hver kynslóðin fram af
annarri hefir hingað til skoðað hana sem guðs orð af
himnum talað mönnunum til frelsis og sáluhjálpar.
Hér í þessum breytinganna og fallvaltleikans heimi,
þar sem maður aldrei veit hverju er að treysta, hafa
menn skoðað hana sem hið eina óhulta og áreiðanlega,
er engum efa þyrfti að vera undirorpið. Orðið hennar
hefir gefið fastan grundvöll til að standa á, þegar alt
annað hefir gefið eftir og ætlað að bila og brotna.
A nú kristi'n alþýða öldungis umyrðalaust alt í einu
að fara að skoða biblíuna sína í alt öðru ljósi? A hún
alt í einu að fara að hugsa um hina mannlegu höfunda
hennar,—hún sem hingað til hér um bil eingöngu hefir
hugsað um hinn guðlega höfund? A hún, án þess að
fást hið allra-minsta um það, að samsinna því fijótt og
afdráttarlaust, að þessir menn hafi int af hendi þessi
ritverk sín öldungis á sama hátt og aðrir menn, og að