Aldamót - 01.01.1901, Page 75
75
ekki treyst sér, eöa ekki álitiö þaö ómaksins vert.
Þetta er í mínum huga mjög raunalegt atriöi. Þaö er
aö minsta kosti ekki til aö þykjast af. Þaö heföi
vissulega veriö kristindómi vorum til miklu meiri sóma,
aö hver röddin heföi látið til sín heyra á fætur ann-
arri, til aö verja hinn gamla skilning á heilagri ritn-
ingu meö heilögum ákafa og vandlætingarsemi. Þá
hefði líka hiö nýja, ef þaö á annað borö á aö bera
gæfu til aö verða ofan á, orðið þjóðlífi voru til marg-
faldrar blessunar. A svona auöveldum sigri í jafn-
mikilsverðu máli hefi eg enga trú. Þegar eg virði fyr-
ir mér umbrotin, er umræöur þessar hafa í för meö
sér víös vegar um löndin, fæ eg ekki annað en borið
mikinn kinnroöa fyrir mínu eigin þjóölífi, þar sem
aldrei ,,hvessir með blænum, er bylgju slær á rein“,
og lognið aldrei ,,breytist í stormvind, svo hriktir í
grein“,—nema þá út af einhverjum hégómanum.
Hugur minn hneigist til hins nýja, eins og þegar
er kunnugt orðið, Samt sem áður get eg nú sagt, að
mér er það fagnaöarefni, að einmitt héðan að vestan,
úr því broti íslenzku kirkjunnar, sem hér er, hafa einu
raddirnar látið til sín heyra, gamla sjónarmiðinu til
varnar. Eg get nú sagt til þeirra, sem þar hafa talað,
beint út úr hjarta mínu: Þökk og heiöur fyrir alt.
Haldið vörninni áfram meðan þér sannfærist ekki.
Þá sé eg, að þér elskið þá sannfæring, sem þér hafið,
og að yður er ekki sama um, hvernig farið er með
það, sem þér elskið.
Það er svo langt frá því, að eg sé óánægður út af
því, að þessi vörn fyrir hið gamla hefir komið fram
héðan að vestan,—að það hefir áþreifanlega sézt, að
hér tók mönnum sárt til þess skilnings á heilagri ritn-