Aldamót - 01.01.1901, Síða 79

'79
biblían og guö uröu nokkurn veginn hið sama. Orö
hennar var talað af guði sjálfum. Þar sagði hann
mönnunum, hverju þeir ættu að trúa og hvernig þeir
skyldu breyta. Biblían var guðlegt lagasafn eða trúar-
kerfi; þar áttu kristnir menn að fletta upp og finna
kenningar þær og reglur, er þeir þyrftu á að halda í
hvert skifti. Þegar ágreiningur í kirkjuleguin og
kristilegum efnum kom upp, áttu þeir að álíta hana
sem sjálfsagt athvarf,—til að dæma eftir, hvað rétt
væri,—hver málspartanna stæði á sannleikans grund-
velli. Fyrir myndugleika biblíunnar var sjálfsagt að
beygja sig eins og fyrir guði sjálfum. Hvert orð var
fult af hans anda,—óyggjandi og eilífur sannleikur, er
einungis drambsemi vantrúaðs og óendurfædds hugar-
fars gat fengið af sér að sýna nokkurn mótþróa.
Saga kirkjunnar sjálfrar ber bezt með sér, hve
veil og ófullkomin þessi skoðun á biblíunni er. Því
ekki hefir svo fáránleg andans stefna komið upp í
kirkjunni, að hún hafi ekki þózt geta fótað sig á ein-
hverjum orðum ritningarinnar. Og þá hefir um leið
verið öldungis árangurslaust að beita ritningunni sjálfri
gegn slíkum stefnum. Menn hafa þá togast á um
bókstafinn og otað einni grein ritningarinnar fram gegn
annarri.
Þessa skoðun á biblíunni höfum vér nú tekið í
arf frá seytjándu aldar guðfræðinni, þótt vér oft ogtíð-
um viljum ekki við það kannast, af því hún hefir nú
eitt sinn fengið það orð á sig, að hafa lagt andlausa
áherzlu á bókstafinn, þótt ætíð væri það í góðri mein-
ingu gjört. Auðvitað hefir þessi skoðun smálagast á
leiðinni niður til vor. Allra lökustu agnúarnir hafa