Aldamót - 01.01.1901, Side 80

8o
smá sorfist af. En í insta eöli sínu hsfir hún þó hald-
ist nokkurn veginn óbreytt.
Sá heitir Calovius, sem er hinn eiginlegi höfund-
ur hennar. Hann gjöröi þá staöhæfing, að ekkert
gæti í ritningunni verið, ,,er ekki sé höfundunum guð-
lega opinberað og innblásið. Því ef þar væri jafnvel
nokkurt smáatriði, er framkomið væri samkvæmt
mannlegri eftirtekt, minni eða skilningi, geti ekki
biblían verið guðdómlega innblásin bók frá upphafi til
enda [tinivcrsaliter)1 Guð var alt; mennirnir, sem
verið höfðu verkfæri hans, ekkert,— ekkert annað en
misjafnlega breiðir eða grannir pennasnápar. Þessar
hugsanir voru af öðrum færðar enn lengra út. Hvert
orð var stílað af heilögum anda. Jafnvel gríska inálið
á nýja testamentinu var gallalaust gullaldarmál. Þeg-
ar einn af guðfræðingum þeirrar tíðar, Musaeus að
nafni, hélt því fram, að málið væri sumstaðar ekki
sem allra-bezt, voru honum gjörðar árásir úr öllum
áttum, þótt hann að öðru leyti kendi, að hvert einasta
orð væri innblásið. Heilagur andi hlaut að kunna
eins góða grísku og nokkur annar; svona var rökfærsl-
an. Jafnvel hljóðstafirnir í gamla testamentistextan-
um áttu að vera innblásnir, þótt ekki væru þeir settir,
eins og kunnugt er, fyr en löngu eftir að bækurnar
höfðu verið færðar í letur, og menn voru hvorki farnir
að geta lesið né skilið málið til fulls hljóðstafalaust.
Ekki nóg með þetta, heldur áttu líka allar kommur og
punktar að vera sett nákvæmlega eftir fyrirsögn
heilags anda.
Var nú þessi skilningur kominn inn í kirkju hinn-
ar lútersku siðbótar frá höfundi hennar sjálfum, Lúter?
Nei, öldungis ekki. Kenning hans var einnig í þessu