Aldamót - 01.01.1901, Qupperneq 82

82
aðaláherzluna á Krist eða ekki, því öll ritningin bend-
ir á Krist, og jafnvel Páll postuli vill ekkert vita annaS
en Krist.
Leyfir ekki Lúter sér hér, eins og annars ávalt,
að dæma um guðs orð? Lætur hann ekki eigin trúar-
meðvitund sína, upplýsta af guðs anda, ákveða, hvað
í ritningunni sé guðs orð og hvað ekki? Sá höfundur,
er prédikar Krist, er innblásinn höfundur, fullur af
heilögum anda. En sá, sem ekki leggur aðaláherzl-
una á Krist, er ekki innblásinn, fer eiginlega ekki með
guðs orð, þó það væru postularnir Pétur og Páll.
Skilningur Lúters var í þessum efnum auðvitað ekki
fullkominn. Hann dæmdi eflaust Jakobs-bréf og fleiri
bækur biblíunnar of hart. Börn hans í trúnni hafa
fundið Krist þar, þó hann fyndi hann ekki. En frum-
regla hans var öldungis rétt. Sú bók eða sá höfundur,
er prédikar Krist, flytur guðs orð mönnunum til frels-
og aðrir ekki.
H ér hefirhann leitt fram nýja meginreglu fyrir mynd-
ugleika-trú mannkynsins. Aður beygðu menn sig fyrir
myndugleika kirkjunnar. Alt æfistarf Lúters var uppreisn
gegn þeim myndugleika. Aður höfðu menn sagt:
Roma locuta est, causa finita est, Rómaborg (o: páf-
inn) hefir talað, málið er útkljáð. Attu menn nú að
segja: Scriptura locuta est, causa finita est, ritning-
in hefir talað, málið er útkláð? Ef hann hefði svarað
á þá leið, hefði alt æfistarf hans ekki orðið annað en
kák. Hann hefði þá að eins skift um páfa,— gjört
ritninguna að páfa í stað hins, sem heima átti í Róma-
borg. En hann gjörði það ekki, og þar er hjarta-
punkturinn í lífsbaráttu hans.
Hann leiddi hina lifandi persónu mannkynsfrels-