Aldamót - 01.01.1901, Qupperneq 86

86
sé guðs orð, en ])ví bætt viö um leiö, a5 hiö sama
sýni lærdómar biblíunnar meö hinum öflugu og bless-
unarríku áhrifum sínum á tnannleg hjörtu, þar sem
þeim er réttileg viötaka veitt. I nýja kverinu eftir
norska prestinn Klaveness er eiginlega ekkert vikiö að
þessari kenning; að eins kemur sú skoðun hinnar nýrri
guöfræði þar hvarvetna óbeinlínis í ljós, að orð biblí-
unnar leiði manninn til þekkingar á guði, og séu um
leið saga guðlegrar opinberunar.
En sannfærist nú nokkur vor á meðal um guð-
legan uppruna biblíunnar með því að bent sé jafnvel
á spádómana og kraftaverkin? Er með nokkuru
mögulegu móti unt að korna inn hjá oss trúnni á spá-
dómana og kraftaverkin fyrst? Er það ekki annað,
sem nútíðarmaðurinn verður fyrst að trúa, áður en
hann fær sig til að trúa spádómunum og kraftaverk-
unum? Það er hætt við því. En fyr á tímum var
trúin á spádómana og kraftaverkin runnin svo in snc-
cutn et sanguinem—í merg og blóð allra manna, að
unt var að hefja rökleiðsluna fyrir innblæstri ritning-
arinnar á þessum ytri atriðum og láta hana verða
sannfærandi. Nú hefir slík rökleiðsla ekki nokkurt
sannfæringarinnar afl fyrir nokkurn vantrúaðan eða
efablandinn mann.
Hið eina, er hrífur, þar sem nútíðarmaðurinn á í
hlut, er það, að sál hans á einhvern hátt nái fundi
mannkynsfrelsarans ogfái séð, hvílíkur hann er. Það
getur orðið með svo mörgu móti, að því er ekki unt að
lýsa, því drottinn á ótal vegi að hjarta manusins. Það
getur orðið við lestur ritningarinnar eða annars guðs
orðs. Það getur orðið fyrir vitnisburð einhvers sann-
kristins manns pm frelsarann annaðhvort í orði eða