Aldamót - 01.01.1901, Qupperneq 100

ÍÓO
óviturlegt og óþarft, aö binda sig svo viö bókstafinn?
Liggur ekki f augum uppi, að það eru að eins fáein
atriöi í þessari löggjöf, er hafa ævarandi gildi? Hitt,
sem að eins hefir stundargildi, er frá mönnunum, en
ekki frá guði, nema óbeinlínis. En andinn í þessari
merkilegu löggjöf heldur samvizku þjóðarinnar vak-
andi og býr hana undir þá löggjöf, sem heimurinn all-
ur fekk, ekki frá Sínaí, heldur frá fjallinu,—í fjallræðu
frelsarans.
Nú hafa menn sýnt fram á, að hér séu augljós
svo og mikil áhrif frá heiðingjaþjóðunum. Að um-
skurnin, löggjöfin um fæðuna og ýmislegt í fórnarlög-
málinu sé heiðinglegs uppruna, er nú hvað eftir annað
staðhæft og fyrir því færð býsna mörg og sannfærandi
rök. En í sjálfu sér gjörir það ekkert til. Löggjöf
Israelsmanna ber langt af allri annarri löggjöf, er
menn þekkja, eins fyrir því, í öllu því, er hún lætur
vera aðalmark sitt og mið. Hafi Israelsmenn tekið
þessa siði upp eftir heiðingjaþjóðum þeim, er þeir
höfðu mest kynni af, fá þeir hjá þeim öldungis nýja
siðferðislega þýðing. Þeir eru leiddir í lög hjá Israel
einungis til þess, að kenna þjóðinni betur að þekkja
þann guð, er hún trúir á sem heilagan guð og leiða
hana nær honum. Þeim tilgangi ná þeir hjá Israel,
en sýnast litla eða enga siðferðislega þýðingu hafa haft
í hinum upprunalegu heimkynnum sínum.
Trúarbrögð Israelsmanna og þær bókmentir, er
þau hafa fram leitt, standa alveg einstök í sögu mann-
anna. Guðshugmyndin, sem þar kemur fram, háleit
og göfug, og eftir sínum stóru dráttum í fullu samræmi
við guðshugmynd nýja testamentisins. Vér sjáum
þar heilagleika guðs, er ekki þolir synd og spilling, en