Aldamót - 01.01.1901, Qupperneq 105

að til sé nein önnur opinberun og gleggri. Þeir vilja
ekki kannast viS guSlegan innblástur í sérlega kristi-
legum skilningi.
Kristindómurinn neitar nú ekki þessari almennu
opinberunartrú. Hann kannast viS eitthvaö guölegt í
dýrlegum skáldskap og göfugum listaverkum. Hann sér
þar fálm mannsandans eftir guöi—ef verSa mætti, eins
og postulinn Páll kemst aö oröi, aö maöurinn gæti
fálmaö sig áfram og fundiö hann. En þessi opinber-
un er öldungis ónóg. Hún veitir manni ekkert ákveS-
iS, og aö ganga viS birtu hennar verSur aldrei annaö
en aö fálma sig áfram viS undur óskýra ljósglætu!
Hún fullnægir eigi trúarþörfinni. Maöurinn kemst
aldrei til verulegrar þekkingar á guöi aö þeirri leiS.
ÞaS þarf annaö og meira en getgátur, æfintýri, lista-
verk og skáldskap. Kristindómurinn kannast jafnvel
viS, aö saman viö trúarbrögS heiöingjanna sé töluvert
af sannindum.
En þaö eru alt sannindi þess eölis, sem manns-
andinn fœr viSurkent og tileinkaff sér viO það Ijós, er
honum var upphaflega gefið.
Þrátt fyrir hin mörgu sannleikskorn, er hin heiönu
trúarbrögö hafa í sér fólgin, fara þau ekki út fyrir þaö,
sem mannsandinn er fær um aö mynda sér af eigin
rammleik samkvæmt trúarþörf sinni. HiS bezta, er
fram hefir komiö meSal mannanna í skáldskap ogfögr-
um listum,bendir aS sönnu inn í hinn sama óendanlega
andans heim og hin opinberuöu trúarbrögS, eins og
líka stórmerki náttúrunnar. En viS ljós þessarar al-
mennu, náttúrlegu opinberunar sjáum vér svo skamt
og svo óljóst, aö mannssálin öölast engan veginn á
þeirri leiö þá þekking á skapara sfnum, sem hún þráir.