Aldamót - 01.01.1901, Qupperneq 110

Trúin á guölegan innblástur er áframhald trúar-
innar á guölega opinberun. Eins og vér trúum því,
aö guð hafi opinberað sig fyrir samvizkum mannanna
og í sérstökum sögulegum viðburöum, eins trúum vér
því, að vér höfum fengið aö hans tilhlutun öldungis á-
reiðanlega sögusögn af því, er hann hefir látið fara
milli sín og mannanna. Annars hefði hið sérstaka, er
hann með opinberunarviðburðunum vildi leiða inn í
mannkynssöguna, ekki náð tilgangi sínum.
Þetta staðfestir líka sjálft sig fyrir vorum innra
manni. Andi Jesú Krists blæs inn í hjörtu vor, er vér
lesum orð guðspjallamanna og postula um hann og
lýsingar þeirra á því, er fram fór. Frásögnin staðfest-
ir sjálfa sig fyrir samvizkum vorum sem sannleika á
sama hátt og það staðfestir sjálft sig fyrir samvizku
vorri, að Jesús Kristur sé sannleikurinn,—sé sá, er
hann sagðist, vera.
Að nýja testamentið heldur áfram að vera ótæm-
anleg uppspretta fyrir trúarlíf mannanna, er alls ekki
vegna þess, að þeir trúi því, að það sé guðlega inn-
blásin bók og hvert orð sé þar sem af honum talað.
Heldur er það vegna þess, að efni þess slær með valdi
sannleikans niður í sálir vorarr Guðs andi býr þar í
margfalt meiri fylling en í nokkurri annarri bók. Það
þurfum vér ekki að láta segja oss. Vér reynum það
sjálfir. Byggjum þá trúarlegu staðhæfing vora á eig-
in reynslu.
Þessi innri vitnisburður samvizku vorrar staðfest-
ist enn betur, en vér lítum á söguna. Vér sjáum þar,
hver áhrif nýja testamentið hefir haft á hugi mann-
anna, hjörtu þeirra og líferni. Gangi sögunnar hefir
andi þess breytt. Hann hefir hrundið mannkynssög-