Aldamót - 01.01.1901, Page 114
114
spjallamenn og postular hafa enga hugmynd haft um,
aö rit þeirra mundu skipa eins háan og helgan sess í
meðvitund seinni alda og rit gamla testamentisins
skipuðu þá í huga þeirra, auk heldur hærri. En kirkj-
an eignaðist þessi rit, og tók þegar óumræðilega miklu
ástfóstri við þau, af því hún fann þar sannleikann til
sáluhjálpar. Hún viðurkendi þau sem einn lið guð-
legrar opinberunar, er söfnuður guðs á jörðunni mætti
ekki án vera. Smám saman las hún þau út úr heil-
um hópi af öðrum riturn, er hún hafnaði. Það kost-
aði stundum heilmikla baráttu og stríð eins og hvert
annað andans starf hér í mannabygðum. En það
hepnaðist svo vel, að það eru allar líkur til, að við það
sitji um aldur og æfi, þrátt fyrir allar rannsóknir og
byltingar. Á þenna hátt myndaðist sú bókmentalega
heild, er vér köllum nýja testamenti—aðalgrundvöllur-
inn fyrir trú kristinna manna, að því er ritað mál
snertir.
Alveg á sama hátt er ritsafn gamla testamentis-
ins til orðið. Það var hinn trúaði söfnuður sjálfur,
sem á gamla testamentis tíðinni kvað á um það, hvaða
ritverk skyldu heyra því til og hver ekki. Andi gamla
testamentis opinberunarinnar hafði ekki lokið starfi
sínu fyr en sú heild var fram komin og viðurkend.
Var þá þetta gjört af handahófi? Var það tilvilj-
unin ein, sem kvað á um þetta? Öldungis ekki. En
það var aftur hið sama. Meðvitund trúarinnar, hið
innra ljós, testimonium spirtus sancti\ Alt er starf
eins og hins sama anda, er stýrir mannkynssögunni og
hefir einn ákveðinn vilja — þann að frelsa mennina.
Hann opinberar sjálfan sig í sögulegum viðburðum.
Hann kveður einstaka menn í þjónustu sína. Hann