Aldamót - 01.01.1901, Qupperneq 116

ákveðinn skilning á því atriöi, leitar svo aö sönnunum
í ritningunni fyrir þeim skilningi og er þá líka oftast
nær svo heppin aö finna þær. Svona erum vér allir
vanir við að skoða biblíuna. Þess vegna er oss gjarnt
til að finnast sem komið við hjartað í oss, þegar and-
æft er einhverju, sem þar kann að standa, hve
fjarlægt sem það er sáluhjálparatriðunum. Oss finst
eins og verið sé að efast um eitthvað, sem drottinn
sjálfur hlýtur að standa í ábyrgð fyrir, að satt sé.
Hinir nýrri guðfræðingar byrja með því að skoða
biblíuna sem söguleg heimildarrit hinna opinberuðu
trúarbragða.
Það er ekki unt að sanna neina sögulega staðhæf-
ing með því að segja: Þetta stendur í biblíunni og bib-
lían er guðs orð og heilagur andi er höfundur hennar.
Það verður að rannsaka þessi heimildarrit eins og hver
önnur söguleg heimildarrit til að fá fullgildar sannanir
fyrir því, að hvert einstakt atriði hafi við söguleg rök
að styðjast. Og komist maður að gagnstæðri niður-
stöðu, verður að hafna þeim atriðum, sem maður ef
til vill fær sögulega rökstuðning fyrir, að verið hafi á
annan hátt, þrátt fyrir það sem í biblíunni stendur.
Hugmyndin um guðlegan innblástur þessara heimildar-
rita er trúaratriði, sem ekki hjálpar að ota fram við
hvert tækifæri og ekki dugar heldur að teygja út yfir
alt. Það er eigi unt að sanna neitt með því að halda
fram einhverju trúaratriði, hve gott og gilt sem það
kann að vera í sjálfu sér.
Trúaratriðið hefir gildi einungis fyrir þann, sem
trúir. En það er eigi unt að nota það sem hlekk í
hugsunarfræðislegri rökstuðning. Guðfræðin er ávalt
að leita að slíkri rökstuðning í öllum þeim efnum, þar