Aldamót - 01.01.1901, Side 122
122
af því líka, aS þaö staöfestir sjálft sig sem guölegan
sannleika fyrir samvizku vorri? En skelin, umbúðirn-
ar, bókstafurinn, verður það ekki að lúta sama rann-
sóknarlögmáli og alt annað áþreifanlegt, er skilnmgar-
vitin geta handsamað?
Eru það ekki fæstir, sem halda svo fast við bók-
stafinn, að þeir staðhæfi það statt og stöðugt, að heim-
urinn hafi verið endilega skapaður á sex dögum? En
er nokkuð hættulegra að skoða syndafallssöguna sem
líking? Er það ekki jafn-saklaust fyrir megin-mál trú-
ar vorrar hvortveggja?
Eg hefi tekið þessi tvö atriði til dæmis af ótal
mörgum, af því þau hafa hvert á sinn hátt afar-mikla
þýðing fyrir trú vora. Þau benda bæði til Krists, pré-
dika hann hvert á sinn hátt. Fyrra atriðið skýrir fyr-
ir oss fyrstu setningu fagnaðarboðskaparins: Svo elsk-
aði guð heiminn. Hvers vegna elskaði guð heiminn?
Af því hann var hans hugsun, hans handaverk, hans
framkvæmd. Af því mennirnir voru börnin hans,
myndin og líkingin hans,einn hlutiaf eigin veru hans,—
hugsanir undanhans hjartarótum,sem hann sjálfurhafði
blásið lífsins anda í nasirnar á. Hið síðara atriðið—
syndafallið—skýrir fyrir oss seinni liðinn: að hann
sendi eingetinn son sinn. Hvers vegna sendi hann
sinn eingetinn son? Til að frelsa fallið mannkyn.
Þegar vér hugsum um þessi tvö atriði, erum vér á sjálf-
um hjartapunkti opinberunarinnar. Hver maður skil-
ur, að það getur verið hættulegt fyrir sáluhjálp mína,
ef eg trúi ekki þessu tvennu eftir andanum. En öll-
um ætti að vera skiljanlegt um leið, að bókstafurinn
hefir hér ekki allra minstu þýðing fyrir mína eilífu vel-
ferð. Ef maður í þessum tveimur atriðum vill trúa