Aldamót - 01.01.1901, Page 125

125
róf (Gal. 4, 3), Rétt á eftir talar hann um hið kraft-
litla og fátæklega barnastafróf, er sumir á ný vilji
þrælka undir.
Þetta kemur ekki vel heim viö þá skoðun, að
sjálft orð gamla testamentisins sé talað af himnum
ofan til mannanna, hvort heldur einstök orð, eða ein-
stakar staðhæfingar, eða bækur þess í heild sinni. Ef
\ér skoðum gamla testamentið á þann hátt, hneyksl-
umst vér svo að segja á hverri blaðsíðu. Það stoðar
ekki hót að berja það hneyksli niður, hvorki hjá sjálf-
um sér né öðrum. Vér hljótum jafnvel að hneykslast
á þeim guði, er lýst hafi sjálfum sér á þann hátt sem
þar er sums staðar gjört. Trúarmeðvitund vor gjörir
hvað eftir annað uppreist gegn þeirri skoðun. Hún
snýr sér ósjálfrátt við í huga vorum, eftir því sem vér
kynnumst gamla testamentinu betur og augu vor opn-
ast meir og meir fyrir hinum afar-mörgu torfærum, er
hugsunin á þeirri leið lendir í, og kemst að þeirri nið-
urstöðu: Þetta er ekki lýsing guðs á sjálfum sér, held-
ur er þetta lýsing vaknaðrar samvizku á þeirri þekk-
ing, er hún á ýmsum tímabilum hefir fengið á þeim
guði, er á nýja testamentis tíðinni opinberar sig í syni
sínum, Jesú Kristi. Gamla testamentið er skuggsjá
þeirrar guðsþekkingar, er átti sér stað í Israel. Sá
guð, sem vildi opinbera sig heiminum, valdi þessa
þjóð til að opinbera sig fyrir um fram aðrar þjóðir, af
því hin siðferðislega meðvitund hennar var betur vak-
andi en nokkurrar annarrar. Bókmentir hennar sýna
oss, hvernig samvizka hennar smáopnar sig fyrir þess-
um skilningi á kærleika guðs til mannanna. Hann er
einlægt stórgallaður og margvíslega ófullkominn. En
fyrir þessa guðsþekking sína kemst ísraelsþjóðin í lif-