Aldamót - 01.01.1901, Síða 127

127
látið sína eigin og sinnar tíðar guðsþekking koma fram
hjá þeim fornaldarmönnum, sem þeir eru að lýsa,
hefir það alls engin áhrif á hið trúarlega efni sjálft.
Einungis verður þess krafist, að kjarni þess sé sönn
skuggsjá af því trúarlífi og þeirri guðsþekking, sem
höfundarnir þektu bæði hjá sjálfum sér og þeirri tíð,
er þeir voru uppi á. Vér lesum gamla testamentið
oss til sálubótar, en ekki fyrst og fremst sögunnar
vegna. Opinberunar-atriðin, alt hið trúarlega efni,
stendur fast og óraskanlegt í huga þeirra, sem trúa á
Jesúm Krist í hjarta sínu, alveg á sama hátt og það
stóð fast og óraskanlegt í huga hans. Til trúarinnar
á opinberunar-atriðin kemst maður ekki fyrir neina
rannsókn í bókmentasögu, heldur að alt annarri leið.
XIV.
Eins og tekið var fram hér að framan, trúir hinn
einstaki maður í raun og veru ekki öðru sér til sálu-
hjálpar en því, er hann fær lifandi reynslu fyrir. Trú-
in, hin sáluhjálplega trú, sem frelsar og endurfæðir og
skapar nýtt líf í hjarta mannsins, er eitthvað, sem fer
fram á milli hans og guðs sjálfs. Því fær enginn rask-
að. Það stendur langt fyrir utan alla rannsókn.
Eigin meðvitund hans segir honum því ávalt, hvað sé
sáluhjálpleg sannindi og hvað mannlegar umbúðir, —
hvað andi og hvað bókstafur.
I því tilliti er oss öldungis óhætt að standa þar
sem Lúter stóð. Það, sem prédikar Krist og leiðir
manninn til hans á einhvern hátt, það er guðs orð;
það er guðleg opinberun og sönn og áreiðanleg opin-
berunarsaga. Alt hið annað eru mannlegar umbúðir,
er lúta verða sama rannsóknarlögmáli og alt annað