Aldamót - 01.01.1901, Qupperneq 129

ag
En til fulls verSur þetta aldrei gjört hér í tíman-
um. Hér náum vér því aldrei svo langt, að vér fáum
án hinna helgu bókmenta biblíunnar veriö. Takmörk-
um anda vors og eðlis er þar um aö kenna. En eftir
því, sem vér rannsökum ritningarnar lengur, hver tíö
og kynslóö eftir því andans ljósi og þeim trúarinnar
mæli, sem henni er gefinn, komumst vér nær eilífö-
inni, þar sem bókstafurinn er algjörlega horfinn, en
andinn er oröinn alt í öllu. Þá standa opinberunar-
atriöin föst í huga vorum, en hins ritaöa orös höfum
vér þá ekki lengur þörf.
Því þegar frelsarinn sagöi, aö himin og jörö mundu
líöa undir lok, en oröin hans ekki, átti hann auðvitaö
öldungis ekki viö þau orð, er um hann höföu verið rit-
uö, og ekki heldur þau, sem mundu veröa rituö um
hann—því bækur höfum vér ekki meö oss yfir í eilífð-
ina, ekki einu sinni biblíuna — heldur andann í þeim
oröum, hann sjálfan, höfund og hyrningarstein trúar
vorrar.
* *
*
Hjá spámanninum Jeremíasi kemur fyrir einn hinn
dýrlegasti spádómur, er garnla testamentið hefir meö-
ferðis. Hann er um hinn nýja sáttmála, er drottinn
muni gjöra viö Israel í stað gamla sáttmálans, sem rit-
aður var á steinspjöld. ,,Þetta er sá sáttmáli, er eg
vil semja við Israelsætt eftir þessa sömu daga, segir
drottinn; eg legg mitt lögmál inn í þá og skrifa það í
þeirra hjarta og eg skal vera þeirra guð og þeir skulu
vera mitt fólk (31, 33).
Þetta er vafalaust ein hin stærsta og dýpsta spá-
mannlega hugsun, sem fyrir kemur í gamla testament-
inu. Vel getum vér hugsað oss, að spámaðurinn hafi