Aldamót - 01.01.1901, Side 135

135
Hitt kvæöiS, Gaman og alvara.er enn þá fyllra af
óskaplegum skrípalátum. Þar gengur skáldiS alveg
fram af manni. Þar er ekki gott aS sjá, hvar alvaran
er í því kvæSi, nema ef þaS skyldi vera lýsingin á
skáldinu sjálfu í byrjuninni:
,,Sit eg nú hér og svo halda allir, að sé eg að lesa
helgra historium í — hér ei annað að fá.
Bænakver, Bonaventura og biblían helga,
alt er hér borðinu á — alt er eg búinn með það.
En hér er líka pappír og blek og praktugir pennar,
og sem glóandi gull gáfaði hausinn á mér.
Hann, sem er fullur af hugmynda fjöld og himneskum auði,
sem eg um veraldar veg vel hefi safnað og geymt.
Það veit drottinn, eg þarf ekki bækur! Eg þeysandi sveima
glaður á guðlegum væng gegn um hið ferlega djúp.
Svo þegar máninn munfagurt ljós á mörkina breiðir,
höfuðið hylur und væng hreiðrinu sólskríkjan í,
og þegar döggin dagliljum á í dölunum glóir
mæra um miðnæturstund mánans í geislandi frið:
Þá læt eg opnast hinn botnlausa brunn og bárurnar streyma;
höndin mín hefir ei við hugarins æstum í storm".
Stærsta fyndnin í allri bókinni er ef til vill sú, er
skáldiö hefir komiö fyrir í fjórum línum, og kallar
hann þaö Sko! Lakast er, aö sú fyndni er svo klúr,
að ekki dugar að hafa hana hátt.
Svo kemur líka fyrir alt annað tungutak en þetta,
þar sem hlýjarog heitar tilfinningar brjótast fram. Eg
þarf ekki annað en að benda á kvæðið Hret, sem flest-
um er kunnugt. Síðasta vísuorðið i öðru kvæði, sem
hann kallar Hugsun, er svona:
,,Því kvæðin mín eru kvalartár
í kaldri lífsins hríð —
sá dropi speglar daggargljár
hið dimma lífsins stríð;
og dauði, líf og ástarorð,
hinn úrga byggja sal,
og hann er reistur á himnastorð
af hönd, sem æ sig fal.11