Aldamót - 01.01.1901, Side 139

139
mátt ekki misvirða þaS viS mig, Syeinbjörn. Eg er svona gjörð. Mér
væri það ómögulegt."
Sjaldan hefir því betur veriö lýst á nokkuru tungu-
máli, hve fastgrónir vér erum viö blettinn, þar sem hin
eiginlega saga lífs vors hefir fariö fram.
Guöríöur bendir á ráöskonuefni, því hann er ráöa-
laus með að fá nokkurn kvenmann til sín í bili. Þaö
er ung stúlka, sem Solveig heitir, dóttir fátæks bónda
í nágrenninu, er Sveinbjörn áheilmikið hjá; hefir Guö-
ríður haldiö í hönd með henni síöan hún var barn.
Hún fer til hans. Sonur hans, Sigurgeir, kemur heim,
ungur maður og efnilegur. þau fella ástarhug hvort
til annars, Solveig og hann, án þess að tjá hvort ööru
þaö meö orðum. En Sveinbirni kemur til hugar um
leiö aö taka Solveigu að sér og giftast henni. Hann
tjáir syni sínum ætlun sína fyrstum manna, en viö það
veröur Sigurgeir frá sér af hugarkvöl. Seinast ræðst
hann í að segja föður sínum, aö hann hafi sjálfur felt
ástarhug til stúlkunnar, og að hann taki hana frá sér,
ef hann láti þessu framgengt verða. Sveinbjörn flýtir
sér þá og biður stúlkunnar, en fær hryggbrot. Hann
flýtir sér af stað til aö finna föður stúlkunnar, heimtar
af honum alla skuldina, sem orðin er feikna mikil, en
gefur honum í skyn, að alt geti lagast með því að hann
sjái svo um, að dóttir hans gefi ráðahaginn eftir. Aum-
ingja faðirinn sér, að fyrir honum liggur ekkert annað
en sveitin, ef hann á að gjalda skuldina, en svíður þó
sárt að verða að selja barnið sitt. Á meðan hafa þau
talast við, Solveig og Sigurgeir, og trúlofast. Nokk-
uru seinna kemur faðir Solveigar og segir henni vand-
ræði sín. Sýnir henni fram á, að móðir hennar, sem
um mörg ár hafði legið rúmföst, muni flutt burt af kot-
inu á kviktrjám á sveitina. Solveig þolir ekki mátið
og lofar föður sínum því að ganga að eiga Sveinbjörn
til að afstýra þessum vandræðum, hvað mikil harm-
kvæli, sem það kosti hana. Rétt á eftir kemur Sigur-
geir inn til hennar og fær alt að vita. Frá sér af harmi
ríður hann út að Litla-Hvammi til að tjá Guðbjörgu