Aldamót - 01.01.1901, Qupperneq 140

140
alla málavexti og fá hana til að hugga Solveigu. Hún
fer með honum, þær talast viS. Sveinbjörn kemur
heim. GuöríSur er þá til með aS selja Litla-Hvamm
ogtiltekur verðiS. Hann verður upp til handa og fóta
með að kaupa. Hún áskilur sér þá aS fá aS ráSa um
ráSahag Solveigar. Nei, þá er hann frá kaupunum.
Hún sýnir honum þá fram á, að hann skuli ekki fá
vilja sínum framgengt samt. Hún skuli borga skuldir
föður Solveigar og sjá honum borgið. Það bragð var-
aSist Sveinbjörn ekki og verður nú aS gefast upp. Svo
selur hún honum Lltla-Hvamm og gjörir ráð fyrir að
ffytja til Ameríku. En er þau Sigurgeir og Solveig
heyra þaS, segjast þau fara líka meS henni. Hún tek-
ur því vel og tala þau mikið um ferSina. En um vet-
urinn fer heilsa hennar að hnigna og loks fær hún ekki
lenpur fylgt fötum. Hún kveður þá Solveigu og arf-
leiSir hana að öllum eigum sínum. .,Eg vona, það sé
einhver Litli-Hvammur á ströndinni fyrir handan. “
ÞaS eru hennar síSustu orS.
Sagan er prýSilega sögð. Alt fólkiS er í raun-
inni látið vera allra-vænsta fólk og rammíslenzkt.
Sveinbjörn er aö mörgu leyti vænn maSur; hann er
ímynd góðs og gilds íslenzks sveitabónda; hjálpsamur,
þegar öðrum liggur á, en nokkuð eftirgangsfrekur um
borgunina, stiltur og hygginn í bezta lagi, en langar
lifandi skelfing til aS eignast Litla-Hvamm. Sagan
snýst öll um þaS. Þess vegna leggur hann af stað og
biður Guðbjargar. ,,Langar þig svona mikið til að
eignast kotiS“, svaraði hún og skellihló. En af því
honum bregst þetta, verður hann að friSa hjarta sitt
meS einhverju. Þá dettur honum í hug aS fá Sol-
veigu fyrir konu. Honum þykir vænt um son sinn og
vill vera honum góSur. En hann þolir ekki aS láta
hann standa sér í vegi. Hann verður að fá vilja sínurn
framgengt í þetta sinn eins og ávalt áSur og beitir því
þeim skuldkröfubrögSum, sem svo lengi hafa veriö
áreiðanlegt vopn á voru fátæka föSurlandi til að koma
fram alls konar kúgun. Foreldrar Solveigar eru bæði