Aldamót - 01.01.1901, Qupperneq 153

153
ekki, vilja ekki bjarga sér. Að tala svo er að gjöra
heilli þjóð kinnroða. Hver einn einasti Islendingur með
hjartað á réttum stað, þekkir heila hópa af fólki, sem
barist hefir um alla æfi, og með dugnaði sínum og hag-
sýni aldrei komist úr baslinu. Eiginlega skín það í
gegn, að öll greinin frá upphafi til enda er rituð til að
sýna fram á, hvílík fjarstæða það sé að flytja til Ame-
ríku. Klökkur í huga talar hann um aumingja
fólkið, ,,sem á skipunum hefir aðbúnað eins og dýr, er
rekið sé áfram eins og kvikfé og hrekist af örlögunum
úr ætthögum(!) sínum, mállausir og allslausir, í ókunn,
fjarlæg lönd, þar sem alt er öðruvísi,en þeir hafa van-
ist“. A nýjustu íslenzku mætti víst kalla þetta nokk-
uð teprulega munklökkvi. Tilraunirnar, sem hér eru
gjörðar til að halda við íslenzku þjóðerni og leggja
rækt við það, er varanlegt gildi hefir, af því, sem vér
höfum tekið í arf frá feðrum vorum, fá hjá höfundin-
um þessar þakkir: ,,Þeir flétta reipi úr sandi; alt
verður á endanum að molum og mylsnu. Fyrir hvern
einstakling væri það eflaust bezt, að þeir týndu þjóð-
erninu sem fyrst; enda mun þess ekki langt að bíða;
gamla fólkið deyr og með því endurminningin um
gamla landið og ástin til þess; unga fólkið sáldrast
niður úr og verður al-enskt. “ Við sáldrumst nú allir
niður úr á endanum og vinur vor Þorvaldur Thórodd-
sen líka. Hver er nú annars verri, sá sem flytur til
Ameríku og tekur sér bólfestu þar, en vinnur fyrir sér
með ærlegu móti og góðu, svo það fremur rennur frá
honum fé til föðurlandsins en nokkur eyrir frá því til
hans? Eða hinn, sem ekki er meiri föðurlandsvinur
en það, að hann flytur burt af Islandi og lifir erlendis
í vellystingum praktuglega upp á landsins kostnað?
Það er eitthvað undarleg föðurlandsást, sem sendir
tóninn frá Kaupmannahöfn til Islands og segir: Það
er mikil minkun, að þið skulið láta ykkur til hugar
koma að fara af landi burt! Sitjið þið allir kyrrir á
sömu þúfunni og ímyndið ykkur, að ykkur líði
vel! En nýr saman lófunum og tautar svo í