Aldamót - 01.01.1901, Qupperneq 170

170
ekki sízt sá eftir Sigfús Blöndal um kvæöi Gröndals.
En svo hefir Eimreiöin gjört sjálfri sér þann dæma-
lausa óleik, að hleypa þar að heilmörgum ritdómum,
sem verri eru en ekki neitt, og setja svartan blett á
ritið í augum allra sanngjarnra manna. Því þeir bera
það með sér,að vera ritaðir einungis í þeim tilgangi að
ná sér niðri á einstökum mönnum, en slíkt er óhæfa
ekki að eins fyrir manninn, sem það gjörir, því
hann er naumast sakbær í þessu efni, heldur fyrir rit-
ið, sem veitir slíkum ósóma viðtöku. Eimreiðin fer
illa með vinsældir sínar, ef henni verður á annar eins
ófögnuður oftar.
Hvergi á bygðu bóli hafa alda-
Matth. Jochum- mótin hleypt öðru eins fjöri í
son: Aldamót. skáldin og á Islandi. Þau hafa
orkt hvert á fætur öðru sín alda-
mótaljóð. Sumt af þeim skáldskap hefir nú verið
fremur léttvægt, en annað haft heilmikið til síns ágætis.
Síra Matthías Jochumsson, sem nú er þjóðar vorrar
poct laureate, hefir samið sjónleik með söngum og kór-
um, er hann nefnir Aldamót. Hefir það rit verið gefið
út af Ólafi S. Thorgeirsson í Winnipeg með mynd höf-
undarins og vandað að öllum frágangi. Persónurnar,
erskáldið lætur fram koma á leiksviðið eru: Gamla og
Nýja Öldin, dísirnar: Trú, Von og Elska, nornirnar:
Urður, Verðandi og Skuld, og einn kallari. Kemur
hann fyrst inn á leiksviðið í riddaragerfi og býr menn
undir það, að nú sé Gamla Öldin að kveðja. Kemur
hún því næst inn og flytur býsna langt erindi og er í
því þetta:
„Margs er nú að minnast
man eg er fyrsta sinni
leit eg landið hvíta;
lítt var runnin sunna;
hvítt lá svell á sævi;
sultur grét í dölum;