Aldamót - 01.01.1901, Qupperneq 172

172
syngja-—Leikurinn er stuttur, en allur í ljóSum og
margt í honum fallegt, sem sver sig í ættina. Gallinn
er aöallega sá, aS engin hugsun er þar svo sterk, aö
hún fái hald á manni. Þaö bregSur fyrir heilmörgum
góöum hugsunum, en þær eru eins og hrapandi stjörn-
ur, sem óSar eru manni horfnar. Þó þetta ljóSasmíSi
sé ekki langt, hefSi þaS þó átt aS skilja eitthvaö eftir í
huga manns, þegar lestrinum er lokiö. En til þess
hefir skáldiS ekki hugsaS nógu fast um efniö, né gjört
sér nægilega grein fyrir, um hvaS leikurinn átti eigin-
lega aö vera, því ekki eru sjálf aldamótin,— þaö aS ein
öldin líöur út og önnur hefst, nóg efni.
Félag íslenzkra stúdenta í Kaup-
Árný. mannahöfn hefir gjört úr garöi
ofurlítiS rit,sem þeir nefna Árný,
ÞaS er 122 bls. á stærS. í því eru fjórar ritgjörSir
og nokkur forngrísk kvæöi, þýdd af Sigfúsi Blöndal.
Bogi Melsteð ritar um stjórnarskipunarmáliö á 19. öld-
inni. Finnur Jónssou, prófessor, um íslenzkuna.
Agilst Bjarnason um háskólann og mentun alþýSu.
Allar þessar ritgjöröir heföi veriö ástæSa til aS gjöra
aS umtalsefni, en rúmiö leyfir þaS ekki. En inn á
milli þeirra hefir veriö hleypt, viljandi eöa óviljandi,
greinarkorni eftir mann, sem eg kæri mig ekki um aö
nefna, er ber þaö meS sér fyrir hverjum skynsömum
manni, aö í því er naumast eitt satt orS fiá upphafi
til enda. Engum kemur þaS á óvart frá þeim aumingja
manni, því frá honum hafa menn naumast annaö séö
um langan tíma. En þaS, sem mönnum kemur á óvart, er
þaö, aö þetta ósannindastagl, sem er margbúiö aS birt-
ast á prenti áöur, skuli þarna fá griöland. AS þeir
Bogi Melsted, Finnur Jónsson og Agúst Bjarnason
skuli fá þaö af sér, aS gjörast eins konar andlegir feö-
ur annarrar eins vitfirringar, er naumast skiljanlegt.
Landar vorir í Kaupmannahöfn hafa annars veriS í
meira lagi óhepnir þetta síöastliöna ár. ÞaS, sem frá